Κινηματογραφική Λέσχη Πάτρας "Επαναστάτης χωρίς αιτία" 20 και 21 Οκτωβ.2025

• Σενάριο: Στιούαρτ Στερν
• Ηθοποιοί: Τζέιμς Ντιν, Νάταλι Γουντ, Σαλ Μινέο, Τζιμ Μπάκους, Αν Ντόραν, Κόρεϊ Άλεν, Γουίλιαμ Χόπερ
• Φωτογραφία: Eρνεστ Χάλερ
• Μοντάζ: Γουίλιαμ Χ. Ζίγκλερ
• Μουσική: Λέοναρντ Ρόζενμαν
• Χώρα: Η.Π.Α. (Έγχρωμη)
• Διάρκεια: 111΄
•  
• Πρώτη προβολή:    Δευτέρα  Ώρα 7.00 μμ.
• Δεύτερη προβολή:  Τρίτη     Ώρα 9.30 μμ.

 

 

 

 

 

 

Διακρίσεις:  4 Βραβεία και 8 υποψηφιότητες  

Academy Awards, USA 1956, 3 υποψηφιότητες για ΟΣΚΑΡ, Καλύτερος ηθοποιός ο Sal Mineo, καλύτερη ηθοποιός η Natalie Wood, καλύτερο σενάριο του Nicholas Ray 

Academy of Science Fiction, Fantasy & Horror Films, USA 2014, υποψηφιότητα για καλύτερο  DVD/Blu-Ray. 

BAFTA Awards 1957,  2 υποψηφιότητες, καλύτερη ταινία και καλύτερος ξένος ηθοποιός ο James Dean. 

Golden Globes, USA 1957, Βραβείο υποσχόμενης νέας ηθοποιού, η Natalie Wood 

National Film Preservation Board, USA 1990, Βραβείο στην ταινία. 

Photoplay Awards 1955, Ειδικό Βραβείο στον James Dean (Actor) 

Online Film & Television Association 2019, Βραβείο στην ταινία στο Hall of Fame. 

Cahiers du Cinéma 1956. Υποψηφιότητα για 10 Top ταινίες

Η εφηβική ταινία των εφηβικών ταινιών, το φιλμ που άλλαξε κανόνες στη βιομηχανία των 50s, ένα ανεξίτηλο ποπ μνημείο που διεκδικεί με θράσος να ανήκει ταυτόχρονα στην εποχή του και στους αιώνες.

Τρεις θρύλοι. Κατά σειρά Τζέιμς Ντιν (1931-1955), Νάταλι Γουντ (1938-1981), Νίκολας Ρέι, ο σκηνοθέτης (1911-1979). Ο Τζέιμς Ντιν πάντα σε ρόλους ασυμβίβαστου, αταίριαστου, ακανόνιστου. Η Νάταλι Γουντ, μια ζωή σε διαρκή ταραχή, απροσάρμοστη κι αυτή. Και ο Νίκολας Ρέι, εγκατέλειψε πρόωρα λόγω καρκίνου. Σ αυτό το φιλμ του 1955 ο Τζέιμς Ντιν κόντρα στην οικογένειά του, σε μια περιπλάνηση χωρίς όρια—αξεχαστο!

Ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζεται τη θλίψη των ηρώων της, της ίδιας της μικροκοινωνίας τους, μιας ολόκληρης χώρας, είναι μνημειώδης, όχι μόνο για την κινηματογραφική μετουσίωση που στα χέρια του Νικόλας Ρέι γίνεται μια γοτθική - κι όμως ποπ - παραβολή για τους αιώνες, σκοτεινή όσο και αστραφτερή ταυτόχρονα, αλλά ίσως σημαντικότερο για την τόλμη της να παραμένει ακόμη και σήμερα μια ταινία που δεν φοβάται να κοιτάξει το τραύμα κατάματα, όχι τόσο για να καταδείξει θύματα και θύτες, αλλά για να διασχίσει ατρόμητη και με θανατηφόρες ταχύτητες τα όποια βήματα προς μια κάποια έξοδο κινδύνου.