ΠΑΤΡΑ : Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ! Παρέμβαση του Χρήστου Πατούχα



Στην εκδήλωση των οργανώσεων ΑΡΑΝ και ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
(Εκτός γραπτού κειμένου παρέμβαση για το δολοφονικό χτύπημα στο Παρίσι)
«Συμπαραστεκόμαστε στον ασήκωτο πόνο των θυμάτων της τυφλής βίας στο Παρίσι.
Δεν συμπονούμε ούτε κατανοούμε τα κροκοδείλια δάκρυα του Ολάντ και των άλλων ηγετών. Η παροιμία στο χωριό μου λέει: «Θρέψε λύκο τον χειμώνα να σε φάει το καλοκαίρι». 


Δεν υπάρχει ανθρώπινη τραγωδία, που να μην κρύβοται πίσω της οι αδίστακτες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, τα συμφέροντα, τα πετρέλαια, οι εξοπλισμοί. Και στο Παρίσι, τα 153 θύματα και στο Αιγαίο τα εκατοντάδες και χιλιάδες θύματα και στην Συρία τα εκατοντάδες χιλιάδες έχουν τις ίδιες αιτίες.»

Προφανώς δεν υπάρχει τέλος στην ιστορία.
Πρέπει ωστόσο να κάνουμε θεμελιώδεις βασικές παραδοχές. Από το τέλος της δεκαετίας του 80, υπάρχει παγκόσμια ήττα της κομμουνιστικής Αριστεράς και όλων των ιδεολογικών ρευμάτων της. Αυτό προκάλεσε μεταξύ των άλλων διασπάσεις και κατακερματισμό των ήδη ανίσχυρων πολιτικών της εκφράσεων. Έκτοτε, παρά τις προσπάθειες, προσπάθειες να αναλύσουν την ελληνική κοινωνία, την ταξική της σύνθεση, την οικονομική της διάρθρωση, δεν έγινε δυνατό να υπάρξει πολιτική αξιοπιστία και κάποια από αυτές ή όλες μαζί να αποτελέσουν σημείο αναφοράς στην πολιτική προτίμηση των λαϊκών στρωμάτων.
Παραμένει, τηρουμένων των παγκόσμιων αναλογιών, σημαντική η δύναμη του ΚΚΕ, σαν δύναμη επιρροής και όχι δύναμη αποτελεσματικής ή εν μέρει έστω, νικηφόρας παρέμβασης. Θα αναφερθώ στο ΚΚΕ και στην συνέχεια. Μα θα αναρωτηθεί κανείς καλοπροαίρετα, ο ΣΥΡΙΖΑ; Που έγινε και Κυβέρνηση;
Ξέρω ότι ίσως στεναχωρήσω πολλούς συντρόφους, αλλά θα το πω. Χωρίς να θέλω να αναπαράγουμε μια συζήτηση άγονη, για το ποιος μπήκε, ποιος δεν μπήκε στον ΣΥΡΙΖΑ στο προηγούμενο διάστημα και για ποιους λόγους το έκανε.
 Ωστόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπήρξε ποτέ η Αριστερά της ρήξης με την εξουσία του κεφαλαίου.
Όχι μόνο, στην περίοδο της Κυβερνητικής θητείας, αλλά ποτέ στο παρελθόν.
Θα μπορούσαμε να τον κατατάξουμε σε μια Αριστερή μεταρρυθμιστική σοσιαλδημοκρατία από την δεκαετία του 80, από τότε εξέλιπαν ακόμα και τα ευρωκομμουνιστικά του χαρακτηριστικά, και την μετάλλαξη του σε μια περίπου νεοφιλελεύθερη δύναμη από το 2012 και μετά.
Εννοείται από τον Γενάρη του 15, είναι ένα καμμένο άχρηστο χαρτί. Αλλά το σπουδαιότερο είναι, ότι δεν θα καεί μόνο  ο ίδιος. Είναι ότι έκαψε την ελπίδα του λαού. Κατάστρεψε την πίστη του στην νίκη.
Και αυτό αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό της ήττας. Διαφωνώ με όσους λένε, ότι η ήττα είναι επιδερμική και πρόσκαιρη. Άλλοι λένε ότι δεν υπάρχει καν ήττα.
Είναι ήττα καθολική, ήττα αποδιάρθρωσης, ήττα απογοήτευσης, που οι επιπτώσεις της θα είναι μακροχρόνιες και βαθιές.
Αυτό, μας φέρνει πίσω στην αρχή, σαν να αρχίζουμε από το μηδέν, που πρέπει με υπομονή και κυρίως με αυτογνωσία, που πρέπει χωρίς αυταπάτες, να προσπαθήσουμε να χτίσουμε, να κερδίσουμε πόντο πόντο την αξιοπιστία μας, να υπερβούμε τις δευτερεύουσες αντιθέσεις μας, αυτές άλλωστε είναι οι περισσότερες, να συγκροτήσουμε ένα μέτωπο κομμουνιστικής αναφοράς, ένα μέτωπο συνολικής επαναστατικής ρήξης.
Δύο απαραίτητες διευκρινίσεις:
1. Δεν είναι απαραίτητο, αν και όταν, αυτό γίνει κατορθωτό, να έχει στην ονομασία του το προσωνύμιο «κομμουνιστικό», ούτε απαραίτητα όλα τα χαρακτηριστικά πολιτικής συγκρότησης του υπάρχοντος κομμουνιστικού κόμματος. Αντιλαμβάνεται υποθέτω ο καθένας την εύλογη αυτή σκοπιμότητα. Από την διάσπαση του 68 μέχρι σχεδόν το τέλος της δεκαετίας του 80 η «καπήλευση» του κομμουνιστικού τίτλου κυριαρχούσε επί των άλλων ιδεολογικών και πολιτικών διαφορών. Δεν υπάρχει λόγος, κάτι τέτοιο να το αναπαράγουμε. Η προβολή των ιδεολογικών και στρατηγικών επιδιώξεων δεν εμποδίζεται από αυτό.
2.  Αυτά τα ιδιαίτερα στρατηγικά χαρακτηριστικά, δεν εμποδίζουν ούτε την δημιουργία ούτε την συμμετοχή μας σε ευρύτερα, αριστερά, δημοκρατικά, πατριωτικά μέτωπα. Αντίθετα, θεωρώ ότι η πολιτική συνέπεια, η δημοκρατική προσήλωση και ειλικρίνεια τα διευκολύνουν και τα βοηθούν.
Θεωρώ, πρωτεύουσας σημασίας, την απάντηση στην τρέχουσα πολιτική συγκυρία. Σήμερα, ο ελληνικός λαός, ιδιαίτερα η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν έχουν πολιτική έκφραση, δεν έχουν κυρίως την δυνατότητα να αποκρούσουν την καταιγίδα των μνημονίων, της οικονομικής αφαίμαξης, της εκρηκτικής ανεργίας, της καταπάτησης όλων των κοινωνικών και ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων. Δεν έχουν συνδικάτα με ταξική συγκρότηση και αντίληψη και δεν έχουν κυρίως την πίστη ότι μπορούν να ανατρέψουν την κατάσταση.
Αυτός είναι ο κύριος λόγος, της εκλογικής ήττας της Λαϊκής Ενότητας, περισσότερο ίσως από τα δικά της πολλά πολιτικά λάθη. Από το 2012 και μετά, κάθε κινηματική δραστηριότητα υποτάχθηκε στους εκλογικούς στόχους του ΣΥΡΙΖΑ και έγινε βίαιη παρεμπόδιση ανάπτυξης οργανωμένων αγώνων. Εν τέλει παρεμποδίστηκε η συνειδητοποίηση των μαζών, αφοπλίστηκε για την συνέχεια το μαζικό κίνημα.
Η Λαϊκή Ενότητα, συγκροτήθηκε με τον τρόπο που γνωρίζουμε, (εκ των ενώντων και με ελάχιστο χρόνο στην διάθεση της), αλλά ο ηγετικός της πυρήνας έχει σημαντικές ευθύνες για αυτό.
Έχει ευθύνες για την ελλιπή πολιτική της πρόγνωση, (το κύριο σε μια πολιτική οργάνωση πρωτοπόρα και με δυναμισμό), ιδιαίτερα από το 12 και μετά, για την απουσία αυτοτελούς πολιτικού στίγματος, για την κραυγαλέα αυταπάτη για το μέγεθος της επιρροής της, για τον ελλιπή προγραμματικό της λόγο, για την ατελή συμμαχική της πολιτική, αυτό που κυριάρχησε ήταν ο παραγοντισμός και η «Βουλευτική» νοοτροπία. Τώρα όλοι γνωρίζουμε, ότι υπέρ πάντων, πρέπει να τοποθετούμε την πολιτική, την πολιτική σαν πρόταση και σαν σκέψη, ότι η προσέγγιση μας στα πράγματα δεν μπορεί να είναι απλοϊκή και χειροτεχνική, πρέπει να έχει βάθος και να συνδέεται με την σκέψη του μέσου αριστερού και κοινωνικού ακροατηρίου.
Θα θυμίσω εδώ, για να μην τα φορτώνουμε όλα στην ηγεσία, ότι αυτή η γραμμή των αυταπατών, των τεχνητών εμποδίων σε μια εύρυθμη συμμαχική πορεία, υπήρξε και τοπικά, αλλά ήταν και καθολική σε όλες τις γραμμές της Λαϊκής Ενότητας. Πολλοί σύντροφοι, την Παρασκευή αλλά και το Σάββατο το βράδυ, μιλούσαν για ποσοστά πάνω από το 6%. Ήταν ή δεν ήταν αυτό αυταπάτη και απόκλιση από την πραγματικότητα;
Αξιοποιώ ακόμα την ευκαιρία να πω, ότι οι σύντροφοι που στην συντριπτική τους πλειοψηφία έδωσαν με αυταπάρνηση την εκλογική μάχη, ήταν όσοι κατατάχτηκαν σε αυτήν από το πολιτικό τους συμπέρασμα, από την ανυστεροβουλία τους, από το συναίσθημα τους. Και αυτοί είναι που τα έδωσαν όλα, που έδωσαν την ψυχή τους, έστω και αν αισθάνθηκαν, έστω και αν στην ουσία ήταν οι αδικημένοι.(Για όποιον το αμφισβητεί μπορώ να δώσω περισσότερες εξηγήσεις).
Σαν συμπέρασμα όλων των παραπάνω, θα πω, ότι αυτοί που προανέφερα, θα είναι και στις σημερινές συνθήκες και οι δημιουργοί και οι στυλοβάτες του καινούριου που θα δημιουργηθεί.
Κωδικοποιώ λοιπόν αυτά που, κατά την άποψη μου, έφταιξαν για το εκλογικό αποτέλεσμα.
α). Απουσία αυτοτελούς πολιτικής ταυτότητας. Η κοινωνία καταλόγισε και στην Λ.Ε., τις ίδιες ευθύνες με τον ΣΥΡΙΖΑ.
β). Το τελευταίο σημείο πολιτικής διαφοροποίησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, ήταν η 20η Φεβρουαρίου. Και ας έκαναν έκτοτε όσες κομματικές διαδικασίες ήθελαν και μπορούσαν. Έτσι ώστε η κοινωνία να αντιληφθεί, ότι υπήρχε διαφορετική άποψη και διαφορετικός δρόμος. Αυτό που πολλοί λένε, ότι ήλπιζαν να πάρουν την πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν αυταπάτη και αφέλεια μαζί.
γ). Την επόμενη του Δημοψηφίσματος, έπρεπε να φύγουν. Μετά την «ερμηνεία», δεν υπήρχε περιθώριο ούτε ώρας περαιτέρω παραμονής.
δ). Αφού φτάσαμε στον Αύγουστο, έπρεπε χωρίς καμιά αλαζονεία, με αιχμηρό και απλό τρόπο να τεθούν στο λαό τα δικά μας εκλογικά διλλήματα.  Ποτέ και από κανέναν δεν γίνονται εκλογές χωρίς διλλήματα, όταν μάλιστα οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού, βομβαρδίζουν το λαό με τα δικά τους διλλήματα.
Ένα π.χ. απλό δίλλημα θα ήταν:
Ναι, φταίμε και εμείς. Φταίμε γιατί , έστω, δεν μπορέσαμε να αποτρέψουμε την καθολική υποχώρηση της ηγεσίας, αλλά δεν μπορούμε τώρα να αφήσουμε τους πολίτες κρεμασμένους στην πάσσαλο! Αναλαμβάνουμε όλες μας τις ευθύνες, αλλά στην νέα Βουλή, δεν μπορούν να κυριαρχούν τα κόμματα των μνημονίων, δεν μπορούν να κυριαρχούν οι δυνάστες του λαού. Πιστεύω ότι ο λαός θα έδειχνε την κατανόηση και την ανοχή του.
ε). Τέλος, έπρεπε να επιδειχτεί γενναιότητα στην συμμαχική πολιτική της Λ.Ε. Εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, δεν μας έδωσε κανένας μια επίσημη εικόνα διαπραγματεύσεων και εξελίξεων, κάτι δεν πήγε καλά με τις συμμαχίες. Η Ανταρσυα έμεινε έξω, ο Αλαβάνος έμεινε έξω, πιθανότατα και πολλές άλλες προσωπικότητες της ευρύτερης αριστεράς.
Θα μπορούσα να αναφερθώ, και σε άλλες όπως τις προγραμματικές και σε λιγότερο σημαντικές λεπτομέρειες σε τοπικό επίπεδο, που όμως ήσαν ενταγμένες σε ένα συνολικά λανθασμένο κλίμα.
 Π.χ. η πρόταση μου, επί κεφαλής του ψηφοδελτίου να τεθεί ένας νέος και μια νέα, μάλιστα αυτοί να προέρχονται από τις δυνάμεις της διεύρυνσης, να μην προέρχονται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα σηματοδοτούσαν ειλικρίνεια προθέσεων και συνολική πολιτική ανιδιοτέλεια. Ή την διαφωνία μου με την μετακλητή υποψηφιότητα του σ. Λαπαβίτσα. Ο οποίος ήταν πολύ καλός, αλλά εξακολουθώ να πιστεύω ότι ήταν λάθος επιλογή.
Πως θα βαδίσουμε από εδώ και πέρα;
Υπάρχει ανάγκη για υπολογισμένα και στέρεα βήματα. Που θα ξεκαθαρίζουν πρωτίστως την ιδεολογική και πολιτική μας ταυτότητα. Που θα την στοιχίζουν με την καταστατική και οργανωτική μας συγκρότηση. Που θα συμβαδίζουν με την πολιτική, συμμαχική μας διεύρυνση. Για να μην δοθεί η εικόνα, για να μην υπάρξει τέτοια εικόνα, ότι εμείς συγκροτούμε ένα φορέα και μετά, όποιος θέλει ας ακολουθήσει. Αυτό θα ήταν η απόλυτη συνταγή της αποτυχίας.
Υπάρχει η απόλυτη ανάγκη, της συμμετοχής σε κάθε μορφής μαζικό κίνημα. Στον εργατικό συνδικαλισμό, στις φοιτητικές οργανώσεις, στο αγροτικό κίνημα, στα μεσαία στρώματα, στην αυτοδιοίκηση. Με επεξεργασία θέσεων, με προτάσεις, με συμμαχική πολιτική, με υπευθυνότητα. Κυρίως ταυτόχρονα με την συνολική πορεία και με την απόλυτη παραδοχή, ότι οι παρατάξεις στο μαζικό κίνημα, είναι εξ ορισμού ευρύτερες και αυτοτελείς.
Υπάρχει η ανάγκη της σαφούς οριοθέτησης με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, κυρίως στην πολιτική και ιδεολογική επεξεργασία, στην δημοκρατική κουλτούρα και συμπεριφορά.
 Προσοχή! Αυτό δεν έχει να κάνει με τους αριστερούς, με την δημοκρατική βάση της κοινωνίας. Πάντα θα είναι ο χώρος που θα απευθυνόμαστε, πάντα θα είναι ο εν δυνάμει χώρος επιρροής μας.
Δεν κολακεύουμε κανένα κοινωνικό στρώμα, λέμε την αλήθεια ανεξάρτητα από το κόστος, δεν ωραιοποιούμε ποτέ τις δυσκολίες. Δεν απλουστεύουμε, άρα δεν διαστρεβλώνουμε την πραγματικότητα.
Σας υποσχέθηκα μια αναφορά στο ΚΚΕ. Αγαπητοί σύντροφοι, ίσως στο χώρο της πόλης μας, δεν υπάρχει κανείς πλην του ομιλούντος, που να βρέθηκε στο κέντρο μιας θυελλώδους ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης τα τελευταία πάνω από 30 χρόνια με την κεντρική και την τοπική ηγεσία του ΚΚΕ. Θεωρώ, ότι το ιστορικότερο κόμμα της χώρας μας, το μεγαλύτερο Κομμουνιστικό κόμμα της Ευρώπης σήμερα, το κόμμα των αμέτρητων θυσιών και των χιλιάδων θυμάτων, αδικεί σήμερα και τον εαυτό του και την ιστορία του.
Τι είναι αυτό που δεν έχει; Δεν έχει πολιτική τακτική και πολιτική συμμαχιών. Χωρίς τακτική, καμιά στρατηγική δεν υπηρετείται, κανένας δρόμος δεν δημιουργείται. Και τα δύο είναι νευραλγικά.  Έχουν σχέση άμεση με την συγκέντρωση δυνάμεων, με την αύξηση της επιρροής. Καμιά στρατηγική δεν έχει μέλλον, ας το καταλάβουμε αυτό, χωρίς να συνταχθεί σε αυτήν η πλειοψηφία του λαού. Και τα δύο το κάνουν να φαίνεται ότι απέχει από τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις.
Επέλεξε λάθος τακτική και λάθος συμμαχίες στην δεκαετία του 80, θυμάστε την Κυβέρνηση Τζανετάκη; Έκτοτε και για 25 χρόνια, πελαγοδρομεί σε μια στείρα και αδιέξοδη αριστερίστικη τακτική. Αυτά όλα χωράνε κριτική, αντιπαράθεση οξύτατη, ταυτόχρονα όμως με επίθεση ενότητας και κοινής δράσης. Κυρίως για την κατά κύριο λόγο απογοητευμένη κομματική του βάση.
Όμως, δεν έχουν θέση, είναι απλουστευτικές, απόψεις του είδους, ότι το ΚΚΕ είναι αντιδραστικό ή συστημικό κόμμα.
Αγαπητοί φίλοι και αγαπητοί σύντροφοι
Η αλήθεια είναι, ότι σαν χώρα και σαν κοινωνία, αλλά και σαν πολιτικά υποκείμενα, βρισκόμαστε στον πάτο του πηγαδιού, βρισκόμαστε κολλημένοι στην μέση ενός απέραντου βάλτου. Σπρώχνουμε το κάρο με τα χέρια. Και όχι μόνο πρέπει να ξεκολλήσουμε, αλλά να δούμε στον σκοτεινό ορίζοντα σημάδια της πορείας. Να χαράξουμε τον δρόμο της κοινωνίας του μέλλοντος. Της κοινωνίας που οι αδικημένοι της γης, θα βγουν στην επιφάνεια κυρίαρχοι του εαυτού τους, οδηγητές των ονείρων τους. Μέχρι τότε όμως, πρέπει να σημειώσουμε πολλές επί μέρους νίκες. Για την επιβίωση του λαού, για την ανεξαρτησία της χώρας, για την πολιτική χρεοκοπία των προσκυνημένων.
Χρειάζεται για όλα αυτά, αυτογνωσία και θάρρος, καθαρή πολιτική σκέψη, χρειάζεται ρεαλιστική αισιοδοξία που να πηγάζει από αυτά, χρειάζεται στράτευση και αγώνας και πρέπει να το κάνουμε σαφές: Όποιος δεν έχει την αγωνιστική ανιδιοτέλεια, όποιος δεν έχει την σεμνότητα και την αυταπάρνηση του απλού στρατιώτη, δεν έχει θέση μαζί μας σε αυτόν τον δύσκολο δρόμο.





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου