ΠΑΤΡΑ : Επιτέλους, ας συνεννοηθούμε μεταξύ μας!

Του Γιώργου Τελώνη

 Με ανακούφιση διαπιστώνω τον τελευταίο καιρό ότι στο δημόσιο λόγο εκφράζεται από παράγοντες και αρθρογράφους της Πάτρας ο προβληματισμός για την οπισθοδρομική πορεία της πόλης μας σε σύγκριση με την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.

Και επισημαίνω ότι το διαπιστώνω αυτό με ανακούφιση, γιατί η κατάθεση του εν λόγω προβληματισμού αποτελεί και το πρώτο σημαντικό βήμα για να αρχίσουμε να «ψαχνόμαστε» ως πόλη για το τι φταίει και πάμε πίσω, όταν οι άλλοι πάνε μπροστά.
Από την πλευρά μου επισημαίνω ότι φταίει η έλλειψη συνεννόησης. Δεν συνεννοούμαστε μεταξύ μας για να θέσουμε κοινούς στόχους και να φτάσουμε σταδιακά στην επίτευξη τους. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια.

 

Υπενθυμίζω ότι στην ελληνική γλώσσα η πρόθεση συν, που σημαίνει με και μαζί, χρησιμοποιείται κυρίως ως το πρώτο συνθετικό λέξεων που ενισχύουν, πολλαπλασιάζουν και ενώνουν: συνεννόηση, συνεργασία, σύνθεση, συνύπαρξη, συνεταιρισμός, συνδιάλεξη, συνομιλία, είναι οι πλέον ενδεικτικές.

Επομένως, στην πρόθεση συν και στις λέξεις που «χτίστηκαν» πάνω σ’ αυτήν, θα πρέπει κι εμείς ως τοπική κοινωνία και οικονομία να αναζητήσουμε ένα κοινό έδαφος για να ξεπεράσουμε προβλήματα που αντιμετωπίζουμε και να αδράξουμε τις ευκαιρίες που μας παρουσιάζονται κατά καιρούς, εκμεταλλευόμενοι στο έπακρο όλα τα συγκριτικά πλεονεκτήματα που έχουμε.

Είναι αυτονόητο ότι θα πρέπει να συνεννοηθούμε μεταξύ μας για όλα αυτά που μπορούν να φέρουν ένα καλύτερο αύριο για τον τόπο μας, επιδιώκοντας το μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα.

Από μια ορθολογική και ολοκληρωμένη αξιοποίηση του θαλάσσιου μετώπου, έως και την επιβαλλόμενη στροφή μας σε συγκεκριμένες τουριστικές θεματικές ενότητες, όπως ο θρησκευτικός τουρισμός, η επίτευξη μιας ικανοποιητικής έκβασης περνά υποχρεωτικά μέσα από το επίπεδο της συνεννόησης.

Πρώτο βήμα στην κατεύθυνση αυτή θα πρέπει να είναι η δημιουργία ενός άτυπου think tank («δεξαμενής σκέψης»), στο οποίο θα συμμετέχουν όλες οι τοπικές Αρχές και οι φορείς, με αναπτυξιακό προσανατολισμό.

Με «όχημα» αυτό να καθίσουμε σε ένα τραπέζι και να χαράξουμε μια ενιαία στρατηγική για το μέλλον της περιοχής μας, προσπαθώντας από κοινού να βρούμε αυτά που μας ενώνουν και να απομονώσουμε αυτά που μας χωρίζουν.

Ένα τέτοιο όργανο θα μπορούσε να θέσει στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος του, εκτός άλλων:

*Το εν γένει οικονομικό μοντέλο που θα πρέπει να υιοθετήσουμε ως πόλη για το μέλλον.

*Την ανάδειξη και μεγιστοποίηση του αναπτυξιακού ρόλου του νέου λιμανιού.

*Την πλήρη αξιοποίηση και ανάπλαση του παλαιού λιμανιού σε συνάρτηση με την υπόλοιπη πόλη και το παραλιακό μέτωπο της.

*Τη στροφή στον θρησκευτικό τουρισμό με σύμβολο τον πολιούχο της Πάτρας, Απόστολο Ανδρέα.

*Τη χάραξη και τη διέλευση της σιδηροδρομικής γραμμής.

*Τη μετάβαση του Πατρινού Καρναβαλιού σε μια αναπτυξιακή τροχιά.

*Την αναζήτηση ευρωπαϊκών κονδυλίων και των φορέων διαχείρισης τους για την ανάδειξη παραμελημένων περιοχών, σε συνδυασμό με την προώθηση προγραμμάτων που θα στοχεύουν και στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.  

Σε κάθε περίπτωση, ας γίνει κατανοητό ότι μόνο μέσα από τη συστηματική συνεννόηση και συνεργασία θα μπορέσουμε να σχηματίσουμε ένα ενιαίο μέτωπο, αποφεύγοντας πιθανές τριβές και προστριβές που μπαίνουν τροχοπέδη στο μέλλον.

Κανείς δεν μπορεί μόνος του, όσο ισχυρός και αν πιστεύει ότι είναι, όπως και κανείς δεν είναι (και δεν μπορεί να είναι) υπεράνω της πόλης.

Για το τέλος, ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που  έρχεται από τις συναναστροφές μας, στην καθημερινότητα μας. Πολλές φορές έχουμε γίνει είτε δέκτες είτε αποδέκτες της προτροπής «να οργανωθούμε ρε παιδί μου», κάθε φορά που βρισκόμαστε σε ένα νέο περιβάλλον, κάθε φορά που είμαστε αντιμέτωποι με μια νέα κατάσταση και θέλουμε να κινηθούμε με άνεση και αποτελεσματικότητα.

Ε, λοιπόν, με ανάλογη περίπου συλλογιστική η πλέον ενδεδειγμένη προτροπή των καιρών μας πρέπει να είναι για όλες και όλους που μας ενώνει το τοπικό, κοινό, συμφέρον, η φράση: «Επιτέλους, να συνεννοηθούμε ρε παιδί μου»!