Το μήνυμα της Γαλλίας

Ο κύκλος των χαοτικών αβεβαιοτήτων μόλις άρχισε για την ΕΕ

 1.Αν η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση αναζητούσε έναν ιδανικό εκπρόσωπο στο ευρωπαϊκό πολιτικό προσωπικό, σίγουρα τον βρήκε στο πρόσωπο του Εμμανουέλ Μακρόν. 

 

Δεν είναι μόνο η πρόσφατη θητεία του στο υπουργείο Οικονομικών της Γαλλίας που τον ανέδειξε ζηλωτή τής απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων και του Κοινωνικού Κράτους, ούτε και η προέλευσή του από τον σκληρό πυρήνα των στελεχών τού χρηματοπιστωτικού συστήματος, αλλά και η ίδια η προγραμματική του διακήρυξη:  Θολή, αόριστη, γενικόλογη ως προς όλα εκτός από την προτίμησή του στην παγκοσμιοποίηση και την απόλυτη ελευθερία κινήσεων των μεγάλων Ομίλων και την πίστη του στον γαλλογερμανικό άξονα ως κινητήριο μοχλό της ΕΕ.

Δεν είναι συνεπώς τυχαίο που η ταύτιση ευρωπαϊσμού και νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης προβάλλεται τώρα ως η βασική εξίσωση τής κάποτε ελπιδοφόρας ΕΕ.

Η προεκλογική στήριξη των βασικών προσώπων της γερμανικής πολιτικής που δέχτηκε, πιστοποιεί άλλωστε την εξυπηρέτηση του γαλλογερμανικού άξονα όπου η Γερμανία παίρνει τις αποφάσεις και η Γαλλία παριστάνει τον ισότιμο εταίρο της.

2.Όμως, το ότι δέχτηκε την αμέριστη και αποκλειστική στήριξη των ολιγαρχών και μιντιαρχών της γαλλικής αστικής τάξης, δεν σημαίνει ότι θα επιβληθεί και στη συνείδηση του γαλλικού λαού, της πολυπληθούς Εργατικής Τάξης, των αγροτών, των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, της νεολαίας… Ήδη αυτά τα στρώματα έχουν αρνηθεί τη στήριξή τους στο πρόσωπό του.

Όλοι αυτοί οι απόκληροι τής νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, ο ιστορικός γαλλικός λαός, ακόμη και παραδοσιακοί «γκωλιστές», έχουν αντιληφθεί πού οδηγεί η γερμανική επικυριαρχία την ΕΕ. Κι ενώ η γαλλική αστική τάξη ποντάρει ακόμα στη διατηρησιμότητα τού ετεροβαρούς γαλλογερμανικού άξονα, η αγγλική αστική τάξη (με πολύχρονη εμπειρία οικουμενικής διοίκησης και με αυτόνομο και περήφανο ένστικτο) κατάλαβε εγκαίρως την πορεία της Ευρώπης.

Η Γαλλία του Μακρόν, εάν εκλεγεί Πρόεδρος, με τις απολίτικες, αποϊδεολογικοποιημένες και α-ταξικές του προγραμματικές θέσεις, απλώς χάνει χρόνο υπέρ της έμπειρης και κυρίαρχης ακόμη Γερμανίας, προσπαθώντας να συντηρήσει την ψευδαίσθηση ότι στον λεγόμενο «στενό πυρήνα», στις χώρες δηλαδή «της πρώτης ταχύτητας», δεν υπάρχουν ιεραρχήσεις.

Οι πρόεδροι πλέον που αναδεικνύονται από τον εύκολο κατακερματισμό του εκλογικού σώματος είναι αναλώσιμοι, όπως ο Σαρκοζί και ο Ολάντ. Αντιπροσωπεύουν ελάχιστα πρωτογενή ποσοστά λαού αποδεικνύοντας πως το σύστημα τής αποδυναμωμένης αστικής δημοκρατίας χρησιμοποιείται, δηλαδή «εργαλειοποιείται», ως εξάρτημα της χρηματοπιστωτικής λειτουργίας που κυριαρχεί και υπαγορεύει τις αποφάσεις της στη λεγόμενη «δημοκρατία».

3.Εξάλλου η Λεπέν, με παρωχημένη εθνικιστική ατζέντα, αλλά επικαιροποιημένο το κοινωνικό της πρόγραμμα, προσπάθησε να απαντήσει στο πρόβλημα της άγριας παγκοσμιοποίησης που προωθεί η ΕΕ, με κλειστό και αυτοποιητικό λόγο, επιρρίπτοντας τα δεινά της στους αλλοδαπούς κατατρεγμένους από την παγκοσμιοποίηση που υποτίθεται ότι πολεμά.

Ο Μελανσόν διόγκωσε το κλίμα τής ενδοσυστημικής διαμαρτυρίας κατά της «γερμανικής Ευρώπης» χωρίς να προτείνει εναλλακτικό δρόμο εξόδου από αυτήν και προβάλλοντας το αρνητικό υπόδειγμα της γρήγορης μνημονιακής ενσωμάτωσης της Ελλάδας.

Η αντίθεση όμως κεφαλαίου-εργασίας, που διαπερνά την ιστορία των κοινωνιών, δεν είναι κάτι το διαφορετικό από τη λεγόμενη νέα αντίθεση αυτών που μπορούν να ακολουθήσουν την παγκοσμιοποίηση και αυτών που αδυνατούν. Αποτελεί απλώς τη νέα εκδοχή τής μεγάλης αντίθεσης που εξακολουθεί να βρίσκεται στη βάση των ιδεολογικών διαφοροποιήσεων.

Κι απ’ότι φαίνεται, ο γαλλικός λαός έχει μπει σε μια ταχεία πορεία ταξικής και πολιτισμικής ανασυγκρότησης που γρήγορα θα φέρει αποτελέσματα και στη διαμόρφωση της νέας ευρωπαϊκής ιδέας.

Η Ευρώπη θα υπάρξει στο μέτρο που, με την ενωμένη και ισότιμη δράση των λαών της, επαναρτιώσει τις εργασιακές σχέσεις, το Κοινωνικό Κράτος, την επιστήμη, την τέχνη και τον πολιτισμό… Συναποτελώντας ταυτόχρονα έναν οικονομικό και κοινωνικό μεγαχώρο που θα δώσει νέα, βιώσιμη κοινωνικά, κατεύθυνση στη διεθνή και οικουμενική συνεργασία, όπου τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα όλων θα προστατεύονται και θα ενισχύονται από κάθε είδους απορρύθμιση και απορρυθμιστές.

Και κυρίως θα υπάρξει αν, σε μια κρίση αυτοσυνειδησίας, τερματίσει τη συμμετοχή της σε επιδρομές και εκστρατείες προθύμων που διαλύουν κράτη και εθνότητες και «ριζοσπαστικοποιούν» γρήγορα κύκλους φονταμενταλιστών, που με τις φονικές τους επιθέσεις διαταράσσουν τη ζωή των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων.

Για την ΕΝΥΠΕΚΚ

Ο Πρόεδρος

Αλέξης Π. Μητρόπουλος