ΠΑΤΡΑ : Εγκλήματα κακοποίησης παιδιών - Αποκαλύψεις και δημόσια κριτική απο εισαγγελική λειτουργό

Ηταν  ίσως η πρώτη φορά, που εισαγγελικός λειτουργός έκανε δημόσια κριτική ευθέως και τόσο ξεκάθαρα απέναντι στο νέο ποινικό κώδικα, για τα εγκλήματα σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών.

Και το έκανε με τόλμη και θάρρος η αντεισαγγελέας Ανηλίκων του Πρωτοδικείου Πατρών Βασιλική Δημοπούλου, στην εκδήλωση που έγινε το περασμένο Σάββατο στο Αρχαιολογικό Μουσείου Πάτρας, για την παρουσίαση της καμπάνιας «ΕΝΑ στα ΠΕΝΤΕ», με συντονίστρια τη βουλευτή Α' Θεσσαλονίκης της ΝΔ, Ελενα Ράπτη.

Το φαινόμενο της παιδικής κακοποίησης, και μάλιστα στην χειρότερη μορφή του, τη σεξουαλική, βρίσκεται σε ανησυχητικά επίπεδα και στην Ελλάδα. Τα κρούσματα ήταν και παραμένουν πολλά, όμως τώρα, τα παιδιά βρίσκουν το θάρρος να μιλήσουν, γι΄αυτό που τους έχει συμβεί. Και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό, στην ενημέρωση και την συντεταγμένη δουλειά που κάνουν αθόρυβα, αλλά υπεύθυνα και αποτελεσματικά, οι διωκτικές και εισαγγελικές αρχές.

Δυστυχώς, όμως, η ποινική αντιμετώπιση αυτών των εγκλημάτων, έχει χαλαρώσει σημαντικά.

Η αντεισαγγελέας Ανηλίκων του Πρωτοδικείου Πατρών Βασιλική Δημοπούλου, ανέφερε ότι, λαμβανομένης υπόψη, της ιδιαίτερης απαξίας των συγκεκριμένων πράξεων, θα έπρεπε να επισύρουν, ποινή της ισόβιας κάθειρξης. Παρά ταύτα, ο νομοθέτης, όχι μόνο δεν αύξησε τα πλαίσια της ποινής, αλλά μετά την τροποποίηση του ποινικού κώδικα, μείωσε τα όρια της ποινής, προβλέποντας κάθειρξη από 5 έως 15 χρόνια, σε αντίθεση με 5 έως 20 χρόνια που προβλεπόνταν από τον ισχύοντα ποινικό κώδικα.

Επιπλέον, μέσα από την ποινική διαδικασία, το παιδί υποβάλλεται σε μια νέα θυματοποίηση και σίγουρα με ένα τέτοιο καθεστώς, αν ο κατηγορούμενος κριθεί ένοχος και φυλακιστεί, σε δεύτερο βαθμό θα εφαρμοστούν και οι ευνοϊκές ρυθμίσεις για την υφ' όρων απόλυση.

Το γεγονός αυτό, κατά την άποψη της κυρίας Δημοπούλου, βάλλει τόσο κατά της προστασίας του κοινωνικού συνόλου, όσο και κατά της σωφρονιστικής πολιτικής. Οταν ο δράστης θα αποφυλακιστεί, μετά από 6 - 7 χρόνια, το ανήλικο θύμα δεν θα απολαμβάνει προστασίας, θα στιγματιστεί και θα αναγκαστεί να συνεχίσει τη ζωή του, με τις σκιές του παρελθόντος.

Σκιαγραφόντας το προφίλ των θυμάτων, σύμφωνα με τις υποθέσεις που έχει χειριστεί η Εισαγγελία Πρωτοδικών Πάτρας, ανέφερε ότι πρόκειται κυρίως για ανήλικα παιδιά, που δεν προέρχονται από ένα ασφαλές οικογενειακό περιβάλλον. Εχουν βιώσει ως συνήθεια τη βία και τη θυματοποίησή τους, εντός οικογενειακού περιβάλλοντος, ή πρόκειται για ανήλικα θύματα, που διανύουν δύσκολη συναισθηματική περίοδο, βιώνουν κακοποιητικές σχέσεις και παραμέληση από την οικογένειά τους.

Σοκαριστική δε, είναι και η διαπίστωση μέσα από τις δικογραφίες που χειρίζεται η Εισαγγελία Πρωτοδικών, ότι έχουν καταγραφεί ουκ ολίγες περιπτώσεις συγκάλυψης της κακοποίησης του παιδιού, από τις ίδιες τις μητέρες τους, όταν το έγκλημα γίνεται από συζύγους ή συντρόφους τους, οι οποίες αν και γνωρίζουν, σιωπούν για χρόνια, με αποτέλεσμα το ανήλικο θύμα να υποφέρει στα χέρια του βασανιστή του.

Αποκαλυπτική ήταν η αντεισαγγελέας ανηλίκων και όταν φώτισε μια κρυφή πτυχή του προβλήματος, που αφορά την έλλειψη κατάλληλων δομών φιλοξενίας κακοποιημένων παιδιών. Η κυρία Δημοπούλου, επισήμανε τα σοβαρά προβλήματα που ανακύπτουν, σε περιπτώσεις απομάκρυνσης του παιδιού θύματος από το οικογενειακό του περιβάλλον και της ανάθεσης, της επιμέλειάς του, σε συγγενείς ή ιδρύματα.

Σε περίπτωση που συγγενικά μέλη δεν αναλαμβάνουν την επιμέλεια των κακοποιημένων ανηλίκων, τότε ο εκάστοτε εισαγγελέας, έρχεται αντιμέτωπος με την έλλειψη κοινωνικών δομών και ειδικών χώρων φιλοξενίας, «με αποτέλεσμα η αντίδραση της πολιτείας στην κακοποίηση, να αποδεικνύεται στην πράξη, εξίσου βλαβερή με την πρότερη κατάσταση».

Μεγάλος αριθμός παιδιών, όπως αποκάλυψε η εισαγγελική λειτουργός, φιλοξενείται για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα σε νοσοκομεία, όπου αρχικά μεταφέρονται για εξετάσεις. Ομως, λόγω της έλλειψης δομών φιλοξενίας, λιμνάζουν σε παιδιατρικές κλινικές για χρόνια. Χαρακτήρισε τραγικό το φαινόμενο, απευθύνοντας έκκληση στην πολιτεία, να βρει λύση στη σημερινή απογοητευτική εικόνα.

Επισήμανε όμως ότι, ακόμα κι αν βρεθεί κάποια κοινωνική δομή, αυτή δεν είναι κατάλληλη για τις ψυχολογικές ανάγκες ενός κακοποιημένου παιδιού, δεδομένου ότι η επιλογή του χώρου, γίνεται με αποκλειστικό γνώμονα τη διαθεσιμότητα των ιδρυμάτων.