Η Σοφία Μπεκατώρου κατάφερε να βγει από όλους εκείνους τους σκοτεινούς διαδρόμους που κάνει βόλτα το μυαλό κάθε ανθρώπου. Δεν είναι απλό, μηδέ εύκολο να βγεις από το «μονοπάτι» της αυτοκριτικής, της ενοχής, της… ντροπής. Πρέπει να περάσει από κάτι επώδυνο, από το να πιεις το ποτήρι της πίκρας, της απογοήτευσης όλο. Και δυστυχώς αυτό δεν πίνεται μονορούφι. Θέλει αγώνα, ταπείνωση.
Η χρυσή Ολυμπιονίκης της Αθήνας και χάλκινη του Πεκίνο περιέγραψε μια κατάσταση που δεν είναι η εξαίρεση. Είναι ο «κανόνας». Είναι αυτό που συμβαίνει δίπλα μας. Σε πολλά μικρά κορίτσια. Και (μη γελιέστε, συμβαίνει και) σε αγόρια… Ο πρόεδρος, ο υπεύθυνος, ο παράγοντας, ο έφορος, ο κυνηγός ταλέντων, ο προπονητής, ο γυμναστής. Ο οποιοσδήποτε μπορεί να αποτελέσει μια πατρική φιγούρα είναι εν δυνάμει ικανός να πάρει τη μορφή του «εντός των τειχών»… βιαστή.
Είναι ο άνθρωπος που περνά με έναν αθλητή πολλές ώρες μαζί. Που κερδίζει την εμπιστοσύνη μέρα με τη μέρα. Ώρα με την ώρα. Λεπτό με το λεπτό. Μα στην πραγματικότητα δεν βλέπει την ώρα και τη στιγμή να εκμεταλλευτεί αυτό ακριβώς που του χαρίζεται από εκείνη την ψυχή που ακόμα πιστεύει πως ο κόσμος δεν κινείται με αυτό τον τρόπο. Αλλά με ηθική, αξιοπρέπεια, με καλοσύνη.
Τέτοιες πράξεις δεν αποτελούν μίασμα για όσους τις βιώνουν. Δεν πρέπει κανείς, κανένας, καμιά να αναρωτιέται πως το «όχι» δεν είναι… όχι. Πως το «δεν συναινώ» μπορεί να καταλήξει σε ασέλγεια, σε βιασμό σώματος και ψυχής. Δεν υπάρχει ευθύνη. Ευθύνη μόνο σε εμάς. Στην κοινωνία μας. Γιατί άραγε η Σοφία Μπεκατώρου άργησε τόσο πολύ να μιλήσει. Θα μπορούσε να είναι κόρη σου, αδερφή σου, γυναίκα σου, ή μια πλευρά του εαυτού σου που μισείς. Ακόμα κι αν είσαι εσύ το θέμα. Η αρχή του τέλους μπορεί να είναι μόνο μία. Η αλήθεια, η εξομολόγηση. Σαν αυτή της Σοφίας. Πρέπει να βγουν όλα στη φορά. Να μη φοβάται κανείς να πει τι βίωσε, ή ακόμα καλύτερα τι είδε…
Πηγή sportime.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου