Ο διχαστικός Δήμαρχος του μαύρου

Ο διχαστικός Δήμαρχος του μαύρου

του Φώτη Λουριδά

Αφορμή για το άρθρο αυτό είναι η σημερινή μου επίσκεψη στην πλατεία Ψηλών Αλωνίων. Μια κρύα συννεφιασμένη μέρα, μουντή και άχαρη, με φρέσκα τα απομεινάρια της βροχής. Μία μέρα μετά την ημερολογιακή επέτειο της Επανάστασης της Πάτρας το 1821 και δύο μέρες πριν την επίσημη ημέρα της Εθνικής μας Εορτής. Πλησίασα τα δύο μεταλλικά πλαίσια που είχε τοποθετήσει ο Πολιτιστικός Οργανισμός του Δήμου Πατρέων και βλέπω τέσσερα ξυλόγλυπτα του γνωστού χαράκτη Τάσσου με θέμα το 1821. Ομολογώ δεν χάρηκα καθόλου.

Δεν έχει να κάνει με το γνωστό κομματικό παρελθόν του χαράκτη, το οποίο είναι γνωστό και μάλλον ήταν ο κυρίαρχος λόγος επιλογής των έργων του τη δεδομένη στιγμή, γιατί πράγματι είναι γλύπτης αναγνωρισμένης αξίας. Εξάλλου ο Δήμαρχος μας έχει συνηθίσει σε στοχευμένες επιλογές συνεργατών σε ΔΗΠΕΘΕ, ονοματοδοσίες θεάτρων ανθρώπων που τα υπηρέτησαν 7 μέρες, φιέστες για τα 100χρονα αλλότριων εθνών και άλλα πολλά, όλα με κομματικά κριτήρια και με τα ξένα λεφτά των πατρινών. Είναι γνωστά όλα αυτά. Εκνευρίστηκα γιατί τα έργα αυτά του Τάσσου είναι μαύρα και στερούνται χρώματος. Απεικονίζουν δεινά, σκλαβιά και πεσσιμισμό και μου έβγαλαν μια μιζέρια που δεν συνάδει με το ηρωικό κλίμα της Εθνικής μας Εορτής. Σαφώς και οι έλληνες έχουν υποστεί πολλά δεινά, όμως αυτές τις μέρες δείχνουμε και γιορτάζουμε τον ηρωισμό, τη νίκη , την ελπίδα και τη δόξα των προγόνων μας. Δεν έχω αντίρρηση για μια έκθεση του Τάσσου, αλλά σε εσωτερικό χώρο, στη Πινακοθήκη, στην Αγορά Αργύρη, κάπου αλλού. Όχι ως Κεντρική Εξωτερική Διακόσμηση. Μία κατάμαυρη παράσταση σε πολλαπλά αντίτυπα είναι πράγματι μία τρομερή αντίστιξη σε μία μη διακοσμημένη πόλη, που στερείται από χρώμα, σημαίες, εορτασμούς που σαφέστατα είναι στις υποχρεώσεις του Δήμου να φροντίσει να υπάρχουν, αλλά δεν ήθελε να φροντίσει. Ούτε καν τον παραδοσιακό σημαιοστολισμό δεν έκανε. Το μόνο χρώμα που ανάρτησε ο Δήμος μας είναι το Μαύρο. Σαν τα συναισθήματά τους για τις γιορτές της ενότητας και της χαράς.

Αντιλήφθηκα λοιπόν ότι η Δημοτική Αρχή δεν είναι καθόλου αθώα για την κατάσταση αυτή γιατί εκτελεί συνειδητή και μόνιμη προπαγάνδα εις βάρος ΟΛΩΝ ΜΑΣ χωρίς να σέβεται τίποτα. Ο μόνος σκοπός της είναι να επιβάλει τη μιζέρια, τη μαυρίλα, την κακογουστιά, την ισοπέδωση, με σκοπό να αισθανόμαστε όλοι μας χάλια, ώστε να βρει γόνιμο έδαφος η ιδεολογική της προπαγάνδα για ταξική ή άλλου τύπου επανάσταση που ονειρεύονται. Θέλει να γίνει διαχειριστής της μιζέριας, που η ίδια υποδαυλίζει με διχαστικά μηνύματα και εκδηλώσεις. Ενώ υπάρχει το φως, το κρύβει επιμελώς και υστερόβουλα. Και αναφέρω τα παραδείγματα.

Είναι δυνατόν στη συγκυρία των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση (που μας έκανε ανεξάρτητο κράτος μη ξεχνάμε) δηλαδή ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΤΑ ΔΙΑΚΟΣΙΑ ΧΡΟΝΙΑ η Δημοτική Αρχή αντί να πανηγυρίζει να σπέρνει μιζέρια και διχασμό; Ο Δήμαρχος το Σάββατο 21 Μαρτίου έκανε μία πανηγυρική φιέστα με χορευτικά , ένοπλους παραστάτες με τις παραδοσιακές μας φορεσιές, καρέκλες , στεφάνια κλπ στο μνημείο του πατρινού ήρωα και πρωτεργάτη της Επανάστασης Παναγιώτη Καρατζά. Ήθελε με τον τρόπο αυτό να δείξει ότι η Πάτρα , δια του Δημάρχου της, γιορτάζει μόνο αυτόν τον ήρωα και κανέναν άλλον. Προφανώς και δεν όρισε αντίστοιχη γιορτή στο επίσημο μνημείο της πατρινής επανάστασης στον τόπο που αναρτήθηκε το λάβαρο των πατρινών επαναστατών, στο Τάσι δηλ. στη πλ. Αγίου Γεωργίου. Γιατί προφανώς δεν θέλει να είναι μπροστά σε ένα μνημείο που παρουσιάζονται πρόκριτοι, προύχοντες και Θρησκευτικοί ηγέτες καθώς όλα αυτά είναι έννοιες που απεχθάνεται. Συνεπώς διχάζει , ως επίσημος άρχοντας κοτσάμπασης ο ίδιος. (κοτσάμπασης σημαίνει Δήμαρχος – Νομάρχης , είναι αυτοδιοικητικός όρος της εποχής εκείνης και βγαίνει από τον όρο κοτσά = μεγάλος μπαση= κεφάλι, δηλαδή το μεγάλο κεφάλι, η Κεφαλή, ο επικεφαλής). Μια μέρα που η Κεφαλή του τόπου θα έπρεπε να τιμήσει τους πατρινούς και τους έλληνες όλους, φρόντισε να γιορτάσει νωρίτερα έναν πανάξιο αγωνιστή , με μόνο σκοπό να κάνει πολιτική και τους άλλους να τους σνομπάρει επιδεικτικά με ταξικά διχαστικά κριτήρια.

Ξεχνάει βέβαια μια λεπτομέρεια, γιατί αρέσκονται εκεί στα μέρη του να θεωρούν τον Καρατζά τον αφελή , λαϊκό τσαγκάρη. Τα παραμύθια που αφηγούνται για να κοιμίζουν τους άμυαλους. Ξεχνάει ότι ο Καρατζάς είχε υπηρετήσει στον Αγγλικό Στρατό στα Επτάνησα και ήταν βαθμοφόρος και διακεκριμένος εμπειρότατος στρατιωτικός. Ξεχνάει ότι ο προύχοντας Παπαδιαμαντόπουλος τον είχε επικεφαλή της πολυάριθμης ένοπλης φρουράς του , φυσικά έμμισθο. Δε νομίζω να προλάβαινε τις παραγγελίες στο τσαγκάρικο γιατί απλούστατα πριν την επανάσταση ΔΕΝ ΑΣΚΟΥΣΕ το επάγγελμα αυτό και ούτε προλάβαινε με τα καθήκοντά του ως σωματοφύλακας του Παπαδιαμαντόπουλου, του επιφανούς αυτού άνδρα που τα έδωσε όλα για τον Αγώνα. Επίσης ξεχνάει ότι ομάδα τουρκαλβανών Λαλιώτες, προερχόμενοι από το καστέλι του Ρίου, επιτέθηκαν στο σπίτι του Παπαδιαμαντόπουλου, με σκοπό να σκοτώσουν τον άρχοντα και ο Καρατζάς τους απώθησε, εντός των καθηκόντων και της αυτοάμυνάς του και με αυτή την αφορμή ξεσήκωσε μάχη και τους υπολοίπους σε πόλεμο. Δηλαδή ναι μεν ήθελε και ο ίδιος να γίνει η Επανάσταση, όπως και το αφεντικό του, είχαν μυηθεί στη Φιλική, αλλά ήρθε και η δυνατή αφορμή και βρέθηκε και ο ίδιος σε άμυνα. Και σας το λέω εν γνώσει μου και όντας μέλος συλλόγου αναβιωτών που φέρει το όνομα του Παναγιώτη Καρατζά. Και ο Κολοκοτρώνης κρεοπώλης ήταν στη Ζάκυνθο όταν πήγε. Γιατί δεν λένε και για αυτόν κάτι. Ίσως γιατί ο Κολοκοτρώνης παρά το ότι διώχθηκε άδικα και φυλακίστηκε και συκοφαντήθηκε όπως ο Καρατζάς, είναι πανελλήνια αγαπητός (σε βαθμό ιερότητας) και επέζησε του πολέμου, οπότε είναι ενωτική φιγούρα, άρα αστικής τάξης, ενώ ο άλλος άγνωστος εν πολλοίς και άδικα χαμένος από ελληνικό χέρι, οπότε βολεύει περισσότερο για παράδειγμα. Η γνωστή καταφρόνια, η κλάψα και τα ταξικά βολικά συνθήματα. Πράγματι όμως ο Καρατζάς σύντομα άδικα παραμερίστηκε και συκοφαντήθηκε και ανέλαβαν άλλοι την στρατιωτική ηγεσία της πατρινής επανάστασης, με ολέθρια αποτελέσματα. Οπότε βασίζονται στη μισή αλήθεια. Και για τον χαμό του , ίσως έφταιξε και κείνος με προκλητική συμπεριφορά.

Τι έκαναν άλλοι Δήμοι; Πολλά , και ο καθένας τα δικά του. Για να τηρήσουμε τις αναλογίες θα αναφερθώ μόνο στο Δήμο Σπάρτης. Μιας πόλης που ελάχιστα έχει να καυχηθεί περί της επαναστάσεως του 1821. 20 γιγαντοαφίσες με φωτογραφίες αναβιωτών σε κεντρική λεωφόρο της πόλης, με χρώμα με αισθητική, με πρωτοτυπία και προπαντός με ΕΝΟΤΗΤΑ των ελλήνων πολιτών. Χωρίς ιδεολογικές σκοπιμότητες και προπαγάνδα. Αν δεν είχε ο Δήμος ψάξει για φωτογράφο αυτού του τύπου, ας έβαζε γνωστούς ή αγνώστους πίνακες, του Βρυζάκη , του Ντυπρέ , του Ντελακρουά, άλλων πολλών καλλιτεχνών, με χρώμα και ηρωισμό. Αλλά λατρεύει το μαύρο. Της μιζέριας.

Βέβαια ο διχαστικός Δήμαρχος το είχε προαναγγείλει. Στο Δημοτικό Συμβούλιο της 17ης Μαρτίου 2021 , που με προσοχή παρακολούθησα στο You-tube, πέραν από το να ξαναγράψει την Ιστορία, έκανε και ένα, ανατριχιαστικό κατά τη γνώμη μου, σχόλιο στην ομιλία του που αναφέρεται στο παρόν. Στο 22ο λεπτό αναφέρει συγκεκριμένα: "Η Κυβέρνηση, η Αστική Τάξη και όσοι αποδέχονται τη κυριαρχία τους , θα προβάλλουν, θα επιδιώξουν να επικρατήσουν τα μηνύματα που τη συμφέρουν. Που την καθιστούν ωφέλιμη για τα δικά τους συμφέροντα. Ήδη προβάλλεται ως κυρίαρχο και επίκαιρο μήνυμα η ανάγκη της «ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ» Γίνεται προσπάθεια να παρουσιαστούν τα συμφέροντα της αστικής τάξης ως συμφέροντα ολόκληρης της κοινωνίας.". Πραγματικά τι τον ενοχλεί αυτό το «σύνθημα» όπως το αποκαλεί (εγώ το θεωρώ ανάγκη και όχι σύνθημα). Δεν του αρέσει το συστατικό «εθνικό» γιατί ίσως είναι εναντίον της ύπαρξης συνόρων ή δεν του αρέσει στην Ελλάδα να ζουν έλληνες αλλά μεγάλος αριθμός από κάθε φυλή του κόσμου; Δεν του αρέσει το συστατικό «ενότητα» γιατί πρέπει να υπάρχει μόνιμη αναταραχή, αντιπαλότητα εμφύλια, διάσπαση και διχασμός; Και όλα αυτά γιατί αυτή η «αστική» τάξη θέλει το κακό μας; Η χώρα μας απειλήθηκε επί μήνες με πόλεμο από την Τουρκία, στα σύνορα εξαγριωμένοι μετανάστες ήθελαν να μπουν στη χώρα μας με νταϊλίκι ενάντια σε κάθε κανόνα δικαίου (γιατί αλήθεια δεν τους άρεσε να μείνουν στην ομόδοξη Τουρκία, εδώ μέλι έχει;), ο κορονοϊός μας έχει τσακίσει νεύρα και οικονομία και ο Δήμαρχος δεν θέλει την ενότητα; Τι θέλει, το μπάχαλο; Τι μιζέρια και το χάος; Προφανώς. Εξάλλου σε κάθε χαιρετισμό μιλάει πάντα διχαστικά αφού αναφέρεται σε συγκεκριμένες εργασιακές συντεχνίες και μάλιστα σε μερικές βάζει και επίθετα πχ χρόνια πολλά στους φτωχούς αγρότες – δηλαδή τους πλούσιους αγρότες καλή χρονιά δεν θα πει; Είναι προφανείς οι σκοποί.

Δυστυχώς η δημοτική μας αρχή έχει σαν στόχο να στερήσει τη χαρά μας. Την χαρά όλων των πατρινών. Έχει σκοπό να γκριζάρει και να ενοχοποιήσει κάθε μορφή χαράς μας. Η Κοινωφελής του Καρναβαλιού διάβαζα πρόσφατα ότι ήθελε να κάνει καρναβαλικό τραγούδι ένα τραγούδι των γυναικών πολιτικών κρατουμένων των φυλακών Αβέρωφ που στιχουργικά καμμία σχέση δεν έχει με τη χαρά αλλά μιλάει για τα δεσμά, τα κελιά , τη φτώχεια , τη δυστυχία και άλλα ευχάριστα θέματα, που αφορούν το δικό τους καρναβάλι. Με αυτό αποδεικνύεται ότι καμμία στιγμή δεν είναι ξεχωριστή. Είναι όλα ίσωμα. Γιορτές δεν υπάρχουν ποτέ. Οι μέρες όλες ίδιες, το χρώμα μόνο μαύρο, η ζωή μόνο δεσμά , αλυσσίδες και πόνος. Αισθάνομαι ότι αυτή η Δημοτική Αρχή όχι μόνο τρώει το χρόνο της πόλης μας από το μέλλον που της αξίζει αλλά και από τον πολύτιμο χρόνο των κατοίκων της . Δεν μπορώ να σπαταλάω το χρόνο μου , τον λίγο που έχω μέχρι να πεθάνω και να βλέπω έξω αντί για γιορτή το μαύρο, αντί για καρναβάλι τη κλάψα, αντί για το φως τη μιζέρια, αντί για την αισθητική κουτσουλιές από σπρέυ. Αυτές οι συγκυρίες έρχονται κάθε 200 χρόνια. Τα υπόλοιπα καρναβάλια μου μπορεί να είναι 10 ή 15. Δεν μπορώ να τα σπαταλάω με ασχήμιες. Δεν μπορώ να ανεχτώ αυτά τα πολιτικά βαμπίρ να απομυζούν τη χαρά της ζωής μας. Μας μαθαίνουν και μας επιβάλουν την ασχήμια. Το Δημοτικό Θέατρο ήταν 6-7 μήνες με συνθήματα στη πρόσοψη άθλιο. Η Αγορά Αργύρη ένα σκουπιδαριό με καλλικατζούρες από σπρέυ ακόμα και σήμερα παρά τις από ετών διαβεβαιώσεις ότι «είναι δρομολογημένη η αποκατάσταση», όπως και άλλα κτήρια και μνημεία. Το Δημαρχείο ένας νεοκλασσικός καμβάς αφισοκόλλησης μαύρων μηνυμάτων. Το Μέγαρο Λόγου και Τέχνης μόνιμη βάση με λινάτσες να ανεμίζουν, ένα τσαντίρι στο κέντρο της πόλης. Μια κουρελαρία, ένα σκουπιδαριό, μια μιζέρια. Το απαύγασμα του διχασμού και της κατάντιας.

Δεν είναι Αθώοι. Και ο Δήμαρχος Πατρέων πρώτος. Η Δημοτική μας Αρχή όχι μόνο διχάζει αλλά είναι χειρότερη από αυτούς που εχθρεύεται. Λυπάμαι πολύ που μου τρώνε τον πολύτιμο χρόνο μου. Τουλάχιστον.

Φώτης Λουριδάς

Δικηγόρος, Μέλος Πολιτικής Γραμματείας Δημοτικής Παράταξης σπιράλ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου