Μήπως η αδιαφορία οδήγησε στο βιτριόλι;

Γράφει η Σοφία Καυκοπούλου

Ερωτήματα προκύπτουν, με αφορμή τα όσα έγιναν στο συνοδικό δικαστήριο, στη Μονή Πετράκη. Δεν αναφέρομαι στα νομικά ή τα εκκλησιαστικά που θα τα απαντήσουν άλλοι, καθ’ ύλην αρμόδιοι. Αλλά ερωτήματα που αφορούν στην ίδια την κοινωνία. Πότε επιτέλους, μια κοινωνία που αυτονομάζεται προοδευτική, θα πάψει να περιθωριοποιεί τους ανθρώπους με ψυχικά νοσήματα, να τους αφήνει στην μοίρα τους, χωρίς να βοηθά, αλλά ουσιαστικά να κλείνει τα μάτια στις προβληματικές συμπεριφορές; Από την άλλη, ένα κράτος που θέλει να λέγεται κράτος δικαίου, πότε θα αναλάβει ουσιαστικά την ευθύνη, με τις κατάλληλες δομές και την πλήρη στελέχωσή τους;

Έχουμε μάθει, δυστυχέστατα, να στρουθοκαμηλίζουμε και να κρύβουμε τα ζητήματα ψυχικής υγείας, ακόμη και στο πρωτογενές κύτταρο της οικογένειας. Κρύβουμε από τον κόσμο τον ασθενή, συνεπώς δεν τον βοηθάμε. Ντρεπόμαστε να απευθυνθούμε σε κάποιον ειδικό, παρά μόνο όταν η κατάσταση ξεφεύγει, δήθεν έκπληκτοι, κάνουμε δηλώσεις στα κανάλια.

Όλα αυτά, προς Θεού, δεν είναι κάποιου είδους “αθώωση” του ιερέα που έριξε το βιτριόλι στους αρχιερείς. Άλλως τε, όπως είπε εύστοχα και ο αρχιεπίσκοπος, “άλλο πράγμα η συγχώρεσις και άλλο η δικαιοσύνη”. Στέκομαι όμως σε όλες αυτές τις μαρτυρίες των ανθρώπων, των συλλειτουργών του, κ.ο.κ. Κανένας δεν είδε νωρίτερα ότι υπάρχει πρόβλημα και δεν έκανε κάτι γι’ αυτό. Ακόμη και η ίδια η Ι. Μ. Βεροίας, είτε αδιαφόρησε, είτε έσπευσε να “διώξει” το …κακό πρόβατο, φοβούμενη μήπως στιγματιστεί από την ύπαρξη ενός ιερέα με ψυχικές διαταραχές.

Το πώς, το αν και το γιατί αυτός ο άνθρωπος χειροτονήθηκε, αλλά κυρίως από ποιους ανθρώπους και με ποια κριτήρια, δεν το γνωρίζουμε. Όμως σίγουρα, κάτι δεν πήγε καλά εξ αρχής. Ήρθε ο καιρός, να μάθει ο κάθε επίδοξος κληρικός, ότι η Εκκλησία δεν είναι κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Το ράσο δε χρησιμεύει για να κρύβει προβλήματα, είτε είναι ψυχικά, είτε διαστροφές, είτε οικονομικά κ.λπ. Το ράσο έχει πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα από τα ανθρώπινα. Δεν είναι μια οποιαδήποτε δουλειά, ούτε ένας τρόπος να κερδίζεται η έξωθεν καλή μαρτυρία.

Αντιστρόφως, πρέπει και η επίσημη Εκκλησία να εξετάζει με ιδιαίτερη προσοχή τον κάθε άνθρωπο που θέλει να γίνει ιερωμένος. Δεν πρόκειται για στρατολόγηση των “δικών μας παιδιών”. Δε σημαίνει ότι ο κάθε παρατρεχάμενος του τάδε ή του δείνα μητροπολίτη, μπορεί να γίνει μοναχός, ιερομόναχος ή και έγγαμος ιερέας.

Για να μιλήσουμε λίγο θεολογικότερα, με αφορμή την περίπτωση των ημερών, δεν μπορεί ένα μοναχός να ζει εκτός της Μονής του. Αυτά είναι κατ’ οικονομίαν αποδεκτά όταν συντρέχουν σοβαροί λόγοι. Δεν μπορεί ένας ιερομόναχος να ζει στον κόσμο και ούτε ο πνευματικός του, ούτε ο μητροπολίτης του να παίρνουν θέση.

Το σημαντικότερο δε, δεν μπορεί ένας μοναχός να έχει πρόβλημα υγείας, ψυχικής ή σωματικής και η οικογένειά του (δηλ. η Μονή της μετανοίας) να στέκεται αμέτοχη…