«Λιφτινγκ» στο Δημαρχείο της Πάτρας – Το ιστορικό του εντυπωσιακού κτηρίου

 

Από τις 9 Αυγούστου, όπως ανακοινώθηκε, βρίσκεται σε εξέλιξη η επισκευή – συντήρηση της εξωτερικής όψης του δημοτικού μεγάρου της Πάτρας.

Το έργο περιλαμβάνει «επισκευή των ξύλινων εξωτερικών θυρών του , αφαίρεση των γκράφιτι και  επαναχρωματισμό όλης της εξωτερικής επιφάνειας του κτηρίου και από τις τρεις πλευρές (Παντανάσσης, Μαιζώνος (πρόσοψη) ) και Βότση) με τα ίδια αλλά  αντι-γκράφιτι χρώματα.

Οι εργασίες είναι ευκαιρία για να γνωρίσουμε το κτήριο :  

 

 

Κτίσθηκε στα μέσα του δεύτερου μισού του 19^ου αιώνα , δηλαδή όπως εκτιμάται περί  το 1880.

Aποτελούσε αρχικά οικία του σταφιδέμπορου Ιωάννη Μακρυγιάννη και το 1886 πέρασε στα χέρια του αδερφού του Ράλλη Μακρυγιάννη. Ο παππούς του Πανάγος Μακρυγιάννης  ήταν  πρωτοπαλήκαρο  του Θεόδωρου  Κολοκοτρώνη, είχε πάρει μέρος στην Επανάσταση του 1821 και είχε τραυματιστεί στη μάχη του Γηροκομείου.

Το 1897 ο Δήμος νοίκιασε  το εξαιρετικής ομορφιάς οίκημα για να το μετατρέψει σε Δημοτικό Μέγαρο – έδρα του Δήμου. Το κτήριο πέρασε στην κυριότητα του Δήμου το 1911, όταν η σταφιδική κρίση άγγιξε τους ιδιοκτήτες του και η Εθνική Τράπεζα προχώρησε στον  πλειστηριασμό του ακινήτου. Ο δήμαρχος Δημήτριος Βότσης  κατέβαλε για λογαριασμό του Δήμου το ποσό των 120.000 δραχμών και το κτίριο  έγινε ουσιαστικά  δημοτικό

 

Όπως  αναφέρει στο εμπεριστατωμένο βιβλίο  της «Πατρώ» η γνωστή και διακεκριμένη  αρχιτέκτων – μηχανικός Χαρά Παπαδάτου –Γιαννοπούλου :  «Περιφανής η οικία Μακρυγιάννη ,δια το μέγεθος και τα ορθογώνια μεγάλα παράθυρα και εξώστας κατά σχέδιο Φλωρεντινού παλατίου». Είναι η περιγραφή του κτιρίου από τον π.Χιώτη, ιστορικό της Ζακύνθου , ο οποίος γράφει τις εντυπώσεις του από την Πάτρα σε επίσκεψή του το 1883 και αργότερα  επίσης το 1884.

Το κτίριο, πρώην οικία του Ράλλη Μακρυγιάννη , είναι έργο του αρχιτέκτονα Γ. Θάλη από την Αλεξάνδρεια Είναι εντυπωσιακό εξωτερικά αλλά και εσωτερικά».

Στη διάρκεια της θητείας του Δημάρχου Ιωάννη Βλάχου (1929) αποφασίστηκε η διακόσμηση του
εσωτερικού του Δημοτικού Μεγάρου με έργα τέχνης.

Ο γνωστός Πατρινός ζωγράφος, καθηγητής Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών και Ακαδημαϊκός Επαμεινώνδας Θωμόπουλος, φιλοτέχνησε 16 ελαιογραφίες που τοποθετήθηκαν στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου
και στο γραφείο του Δημάρχου.

Οι πέντε από αυτές ήταν εμπνευσμένες από το ποίημα του Γ. Δροσίνη “Το ονειροπόλημα”, που ήταν βασισμένο σε μια
παλαιά Καλαβρυτινή παράδοση και κόσμησαν την αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου μαζί με τις προσωπογραφίες του ιδρυτή της πόλης Πατρέα, του προστάτη της Αποστόλου Ανδρέα και του Παλαιών Πατρών Γερμανού.

Στο γραφείο του Δημάρχου τοποθετήθηκαν οχτώ μικρότερα έργα που παρουσιάζουν χαρακτηριστικά σημεία της πόλης όπως η πλατεία Υψηλών Αλωνίων, το καρνάγιο κ.α.

Μετά το σεισμό του 1993 τα έργα, αφαιρέθηκαν, συντηρήθηκαν και επανατοποθετήθηκαν το Νοέμβριο του 2000 μαζί με δέκα άλλα έργα του Ε. Θωμόπουλου που κοσμούν τις υπόλοιπες αίθουσες του πρώτου ορόφου.

( πηγή και το λεύκωμα που είχε εκδόσει ο Δήμος Πατρέων το 2003 επι δημάρχου Ευάγγελου Φλωράτου με θέμα ”Επαμεινώνδας Θωμόπουλος-Η Ζωγραφική του Δημαρχείου Πατρών”)

Στη διακοσμημένη με ελαιογραφίες του Επαμ. Θωμόπουλου, κεντρική αίθουσα του κτηρίου, συνεδρίαζε το Δημοτικό Συμβούλιο αλλά και διοργανώνοντο δεξιώσεις και επίσημα γεύματα για την εορτή του Πολιούχου Αποστόλου Ανδρέα και προς τιμήν των υψηλών καλεσμένων του Δήμου. Ακόμη και όταν η αύξηση των υποχρεώσεων και των αρμοδιοτήτων του Δήμου επέβαλλε την επέκτασή του και σε άλλους χώρους, το κτίριο αυτό εξακολουθούσε να φιλοξενεί τη Δημοτική Αρχή αλλά και τις βασικότερες υπηρεσίες του Δήμου μέχρι το 1993 που υπέστη σοβαρές ζημιές από τον καταστροφικό σεισμό που έπληξε την πόλη. Χρειάστηκαν εκτεταμένες εργασίες αποκατάστασης για να αποκτήσει και πάλι στις αρχές του 2001 την
αρχική του μεγαλοπρεπή εικόνα.

Το κτήριο έχει χαρακτηριστεί ως διατηρητέο  μνημείο με το ΦΕΚ 237/β/1983 μετά από σχετική απόφαση της τότε υπουργού Πολιτισμού αείμνηστης Μελίνας Μερκούρη η πού φέρει   ημερομηνία  22 Φεβρουαρίου  1983 και  στην οποία, μεταξύ άλλων, αναφέρονται τα εξής :

«… πρόκειται για ένα πολύ αξιόλογο κτίριο πού χαρακτηρίζεται από συμμετρία στη διαμόρφωση των όψεων, πλούτο διακοσμητικών στοιχείων και έντονες νεοκλασικές επιδράσεις.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν στον όροφο οι παραστάσεις με τα κορινθιακά επίκρανα, οι μαρμάρινοι εξώστες με την νεοκλασική σιδεριά που στηρίζονται σε μαρμάρινα φουρούσια στα πλαίσια των ανοιγμάτων κ.λ.π. ενώ στο ισόγειο τα μορφολογικά στοιχεία του κτηρίου διαφοροποιούνται και παρουσιάζουν  χαρακτηριστική λιτότητα».

Ετσι η  παρέμβαση αυτή ήταν πλέον επείγουσα και αναγκαία, έστω και καθυστερημένα γιατί το κτήριο βρισκόταν σε άθλια αισθητικά κατάσταση και με εκτεταμένες φθορές, κατάσταση και εικόνα εγκατάλειψης που μόνο σε Δημαρχιακό Μέγαρο, περιφερειακής πρωτεύουσας όπως η Πάτρα, δεν άρμοζε.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΛΕΞ. ΒΡΗΣ