Προέδρου Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος
Από τα τέλη Νοεμβρίου, αρχές Δεκεμβρίου, οι δρόμοι της Ελλάδας θα γεμίσουν ξανά από ανθρώπους που δεν ζητούν προνόμια, αλλά δικαιοσύνη. Η οργή δεν είναι προϊόν υποκίνησης. Είναι αποτέλεσμα μιας πραγματικότητας που κανείς δεν μπορεί πια να κρύψει: η ύπαιθρος φτωχοποιείται, χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της και βλέπει το μέλλον της να συρρικνώνεται καθημερινά.
Όταν ο πρόεδρος της Ενωτικής Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Καρδίτσας, Κώστας Τζέλλας, ανακοινώνει δημόσια ότι «τέλος Νοεμβρίου, αρχές Δεκεμβρίου θα βγούμε όλοι στους δρόμους», δεν κάνει συνδικαλιστική υπερβολή. Περιγράφει μια κατάσταση στην οποία ο αγρότης και ο κτηνοτρόφος χρωστά παντού: στους γεωπόνους, στους βενζινάδες, στους προμηθευτές σπόρων, λιπασμάτων, μηχανημάτων, στις τράπεζες, στους ίδιους τους εαυτούς τους. Ένα επάγγελμα που κάποτε περιείχε αξιοπρέπεια και ελπίδα μετατράπηκε σε καθημερινή μάχη επιβίωσης, την ώρα που το κόστος ζωής εκτοξεύεται και η παραγωγή δεν καλύπτει τα στοιχειώδη.
Απέναντι σε αυτή την ασφυκτική πραγματικότητα, η κυβέρνηση απαντά με υποσχέσεις. Υποσχέσεις που δίνονται από τον Μάιο για «τον επόμενο μήνα» και που, όπως καταγγέλλουν τα ίδια τα στελέχη των αγροτικών συνεταιρισμών, δεν επαληθεύονται ποτέ. Ο πρόεδρος του Αγροτικού Συνεταιρισμού Νάξου, Δημήτρης Καπούνης, δεν μάσησε τα λόγια του όταν απευθύνθηκε στον υπουργό Ανάπτυξης: «Δεν ντρέπεσαι να μας κοροϊδεύεις; Από τον Μάιο μας δίνεις χρονοδιάγραμμα και πάντα διαψεύδεσαι».
Στην ίδια γραμμή και ο Σωκράτης Αλειφτήρας από τη Λάρισα, που αποκάλυψε το αυτονόητο: «Οι έλεγχοι ολοκληρώνονται στις 5 Δεκεμβρίου. Πώς θα πληρώσετε στις 30 Νοεμβρίου; Μας κοροϊδεύουν μπροστά στα μάτια μας». Γιατί αυτή είναι η ουσία: το χρονοδιάγραμμα που υπόσχεται η κυβέρνηση δεν βγαίνει. Δεν βγαίνει ούτε τεχνικά ούτε θεσμικά ούτε πρακτικά.
Η Κομισιόν είναι σαφής: ούτε ένα ευρώ βασικής ενίσχυσης δεν μπορεί να δοθεί αν δεν ελεγχθούν ένα προς ένα τα πάνω από 600.000 ΑΦΜ. Αν η κυβέρνηση επιχειρήσει να παρακάμψει την ευρωπαϊκή νομιμότητα, τότε οι κοινοτικές ροές χρηματοδότησης θα παγώσουν για την επόμενη χρονιά. Η ευθύνη –όπως τόνισε ρητά ο επίτροπος Γεωργίας, Κριστόφ Χάνσεν– ανήκει αποκλειστικά στην ελληνική κυβέρνηση. Δεν υπάρχει «σύνδεση» των πληρωμών με την έγκριση του στρατηγικού σχεδίου, όπως προσπάθησε να διαρρεύσει επικοινωνιακά το Μαξίμου. Η δικαιολογία κατέρρευσε.
Και αν οι τεχνικές δικαιολογίες δεν στέκονται, δεν στέκονται ούτε οι πολιτικές. Ο νόμιμος εκπρόσωπος της Cognitera, Γιάννης Κουφουδάκης, ήταν ξεκάθαρος στην Εξεταστική: το σύστημα είναι έτοιμο. Τα στοιχεία έχουν παραδοθεί. Οι πληρωμές δεν γίνονται για πολιτικούς λόγους. Όχι για τεχνικούς. Μια παραδοχή που εκθέτει συνολικά το κυβερνητικό αφήγημα.
Απέναντι στην πίεση, το μόνο που φαίνεται να μπορεί να κάνει η κυβέρνηση είναι διαχείριση εντυπώσεων. Ξύνει τον πάτο του βαρελιού για να πληρώσει παλιά χρέη. Ανακοινώνει επιδοτήσεις πετρελαίου που μέχρι χθες «δεν γίνονταν». Μοιράζει χαμόγελα και φωτογραφίες την ώρα που η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Ακόμη και η –όντως αναγκαία– αύξηση της επιδότησης πετρελαίου ήρθε όχι επειδή ήταν σχεδιασμένη, αλλά επειδή ήταν πολιτικά αναπόφευκτη. Όταν ο πρωθυπουργός αναγκάζεται να βγει από πίσω πόρτα αεροδρομίου λόγω της οργής των αγροτών, τα «όχι» εξαφανίζονται μέσα σε λίγα λεπτά.
Η αλήθεια είναι απλή: η κυβέρνηση βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο από τη στιγμή που ξέσπασε το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Και σήμερα το βάρος της πίεσης δεν το σηκώνουν μόνο οι παραδοσιακά μαχητικοί αγροτοσυνδικαλιστές. Το σηκώνουν και οι άνθρωποι της ίδιας της Νέας Δημοκρατίας. Όπως ο Χρήστος Σιδερόπουλος, που ζητά κινητοποιήσεις «όπως δεν έχει ξαναδεί η Ελλάδα» και δεν αποκλείει κλειστούς δρόμους τα Χριστούγεννα. Όταν στελέχη του κυβερνώντος κόμματος φτάνουν στο σημείο να καταγγέλλουν ότι «έκοψαν τα λεφτά των Ευρωπαίων για να τα μοιράσουν στα λαμόγια», τότε το πρόβλημα δεν είναι πια κοινωνικό. Είναι βαθύτατα πολιτικό.
Η ύπαιθρος βράζει. Οι παραγωγοί δεν αντέχουν άλλο. Και η προσπάθεια της κυβέρνησης να κερδίσει χρόνο πέφτει στο κενό. Κανείς δεν πιστεύει πια τα χρονοδιαγράμματα. Κανείς δεν πείθεται από τις υποσχέσεις. Το μόνο που απομένει είναι οι δρόμοι. Όχι γιατί το θέλουν οι αγρότες – αλλά γιατί δεν έχουν άλλη επιλογή.
Η Ελλάδα που παράγει αισθάνεται προδομένη. Και όταν προδίδεται η παραγωγή, προδίδεται το ίδιο το έθνος. Δεν υπάρχει ευημερία χωρίς πρωτογενή τομέα. Δεν υπάρχει ανάπτυξη χωρίς τροφή. Δεν υπάρχει δίκαιη κοινωνία όταν ο αγρότης –η καρδιά της χώρας– εξωθείται στη φτώχεια, στην αβεβαιότητα και στην κοροϊδία.
Οι κινητοποιήσεις που έρχονται δεν είναι απλά ένα νέο γύρο διαμαρτυριών. Είναι καμπανάκι. Είναι προειδοποίηση. Είναι πολιτικό και κοινωνικό ορόσημο.
Και είτε το θέλει είτε όχι το Μαξίμου, η φωνή της υπαίθρου θα ακουστεί. Δυνατά. Ξεκάθαρα. Και αυτή τη φορά, κανείς δεν θα μπορεί να την αγνοήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου