Σύντομη παρουσίαση του συγγραφικού έργου έγινε από τον Ιωάννη Καλα- βρουζιώτη καθηγητή, τ. Πρόεδρο Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου. Ακολούθησε ενδιαφέρουσα συζήτηση με ερωτήσεις και τοποθετήσεις που συντόνισε εκ μέρους της Κοινο_Τοπίας η φιλόλογος Χαρά Γιαννακοπούλου.
Ο Δημήτριος Λυμπουρίδης μεταξύ άλλων ανέφερε: Ως «Εθνικός Διχασμός» χαρακτηρίζεται η διαφωνία, μεταξύ του βασιλιά Κωνσταντίνου και του πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου, το 1915, για τη στάση που θα έπρεπε να τηρήσει η Ελλάδα, απέναντι στις εμπόλεμες Μεγάλες Δυνάμεις, κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η διαφωνία αυτή χαρακτηρίστηκε από τη μεγάλη διάρκειά της και τις τρομερές συνέπειές της για το μέλλον του ελληνισμού, αφού η κατάληξή της οδήγησε στη μεγαλύτερη εθνική καταστροφή, το 1922, από της ύπαρξης του πρώτου ελληνικού κρατιδίου προ τριών χιλιάδων χρόνων. Εκ των ιστορικών γεγονότων του παγκόσμιου αυτού πολέμου, αποδείχτηκε ότι η πολιτική του Βενιζέλου για έξοδο, της Ελλάδας, στον πόλεμο υπέρ των Δυνάμεων της Αντάντ, Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας και η πίστη του στη νίκη αυτών, απεδείχθη απόλυτα σωστή, ενώ αντίθετα, η πίστη του Γερμανόφιλου βασιλιά Κωνσταντίνου, για νίκη της Γερμανίας, απόλυτα λανθασμένη.
Παρ’ όλα, όμως αυτά, οι αντίπαλοι του Βενιζέλου, με επικεφαλής τον βασιλιά Κωνσταντίνο, αντί να αναγνωρίσουν την ορθότητα των πολιτικών επιλογών του Βενιζέλου, κατέβαλλαν κάθε προσπάθεια με θεμιτά και αθέμιτα, ακόμα, μέσα, για να τον εμποδίσουν να εφαρμόσει τη μεγάλη πολιτική του που θα δημιουργούσε την Ελλάδα των δύο Ηπείρων και των πέντε θαλασσών.
Συνέπεια της ανέντιμης, ως ένα βαθμό, πολιτικής τους δράσης, αφού έδωσαν την ψεύτικη αίσθηση, στον ελληνικό λαό ότι θα άλλαζαν την πολεμική πολιτική του Βενιζέλου στο Μικρασιατικό και την Ανατολική Θράκη, κέρδισαν τις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου του 1920. Όμως, στη συνέχεια, στην προσπάθειά τους να ξεπεράσουν τον Βενιζέλο σε επιτεύγματα συνέχισαν την ίδια πολιτική με αυτόν, χωρίς όμως τις προϋποθέσεις τις οποίες είχε δημιουργήσει εκείνος και μετά από τεράστια πολιτικά και στρατιωτικά λάθη, ασυγχώρητα από κάθε άποψη, οδήγησαν σε απαράδεκτη ήττα στη Μικρά Ασία και στην καταστροφή του τρισχιλιόχρονου ελληνισμού εκεί και στην Ανατολική Θράκη.
Όλοι σχεδόν οι ιστορικοί συμφωνούν πως η Εθνική Καταστροφή του 1922 οφείλεται στον Εθνικό Διχασμό που άρχισε το 1915 και πως οι συνέπειές της φτάνουν ως την εποχή μας και θα συνεχίσουν να υφίστανται και στο μέλλον, λόγω μιας ρεβανσιστικής, επεκτατικής και αναθεωρητικής Τουρκίας, ο πόλεμος με την οποία έχει καταστεί αναπόφευκτος, λόγω, ακριβώς, αυτής της πολιτικής της.
Ολοκληρώνοντας και για να ανατραπούν οι διάφορες ανεδαφικές απόψεις, ότι αργά η γρήγορα θα αναγκαζόταν η Ελλάδα να εγκαταλείψει τη Μικρά Ασία, πρέπει να αναφερθεί ότι ο ελληνικός στρατός, ακόμα και την περίοδο της καταστροφής του, τον Αύγουστο του 1922, ήταν διπλάσιος από τον τουρκικό και καλύτερα εξοπλισμένος. Άρα, ήταν αδύνατον να ηττηθεί παρά μόνο από αχαρακτήριστη ανικανότητα πολιτικών και στρατιωτικών διαδόχων του Βενιζέλου. Επειδή δε, η Ελλάδα θα κατείχε τα εύφορα εδάφη της Θράκης και των παραλίων της Δυτικής Μικράς Ασίας, ενώ η Τουρκία τα άγονα εδάφη του υψιπέδου της Ανατολίας, ο χρόνος θα κυλούσε υπέρ της σταθερής υπεροχής της Ελλάδας, έναντι της γειτονικής της Τουρκίας.
Η Ελλάδα που θα δημιουργούσε ο Βενιζέλος, θα είχε έξοδο προς τον Εύξεινο Πόντο, το Αιγαίο θα ήταν, αποκλειστικά, ελληνική θάλασσα, ενώ θα διαγραφόταν ελπιδοφόρο και το μέλλον του ποντιακού ελληνισμού. Όλα αυτά χάθηκαν εξαιτίας αυτού που ονομάζουμε «Εθνικός Διχασμός».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου