ΚΑΛΑΜΑΤΑ : Βίαζε τη γυναίκα του και παρενοχλούσε την κόρη τους!

peripoliko_vradi_arthro

Από τα οκτώ της χρόνια άρχισε να την παρενοχλεί ο πατέρας της - Η σύζυγος υπέβαλε καταγγελία

Επί 13 χρόνια υπέμενε φρικτά βασανιστήρια μια 33χρονη γυναίκα στα χέρια του συζύγου της ο οποίος την βίαζε και την ξυλοκοπούσε, αλλά κρατούσε το στόμα της κλειστό επειδή φοβόταν ότι θα έκανε τα ίδια και στην κόρη τους, την οποία είχε ήδη παρενοχλήσει σεξουαλικά τουλάχιστον τρεις φορές, μία εκ των οποίων όταν ήταν μόλις οκτώ χρόνων

 Η σοβαρή υπόθεση ενδοοικογενειακής κακοποίησης αποκαλύφθηκε στην Καλαμάτα, μετά την καταγγελία που έκανε η 33χρονη Αλβανίδα την Δευτέρα στους αστυνομικούς του τοπικού τμήματος, για την κόλαση που βίωνε όλα αυτά τα χρόνια που ήταν παντρεμένη με τον 38χρονο με τον οποίο έχει αποκτήσει την κόρη της.

Ήδη, σε βάρος του φερόμενου ως δράστη έχουν απαγγελθεί από τον εισαγγελέα Πρωτοδικών Καλαμάτας κατηγορίες για τα αδικήματα του βιασμού, των γενετήσιων πράξεων με ανήλικους, της κατάχρησης ανηλίκων, της γενετήσιας πράξης μεταξύ συγγενών, της ενδοοικογενειακής βίας και των σωματικών βλαβών και θα απολογηθεί στον ανακριτή ενώ, σύμφωνα με την «Ελευθερία», για τη μητέρα και τη κόρη της γίνεται προσπάθεια μέσω της Εισαγγελίας, ώστε να έχουν την κατάλληλη ψυχολογική υποστήριξη και να μην χρειαστεί να επιστρέψουν στην πατρίδα τους.
Ο Τσίπρας που δεν αρέσει πια Ισως ήρθε η ώρα εκεί στην Κουμουνδούρου να αφήσουν τις πολυπλόκαμες και πολυεπίπεδες αναλύσεις, να πάψουν να συμπεριφέρονται σαν πολιτικό εκκρεμές που πηγαιονοέρχεται από τον αριστερό ριζοσπαστισμό στην ήπια σοσιαλδημοκρατία, και να ομολογήσουν στον εαυτό τους αυτό που κάποτε εκστόμισε η Μελίνα Δημήτρης Ευθυμάκης Δημήτρης Ευθυμάκης 30 Ιανουαρίου 2021, 10:00 facebook twitter email Στα τέλη του 1988 και ενώ ήδη ψηνόταν το σκάνδαλο Κοσκωτά, το ΠΑΣΟΚ του άρρωστου Ανδρέα (που μόλις είχε επιστρέψει από το Χέρφιλντ) έβαινε κατά κρημνών. Το έδειχναν οι πρωτόγονες τότε δημοσκοπήσεις, το φανέρωναν όλα τα μηνύματα από την κοινωνία. Ο Παπανδρέου μάζεψε το Εκτελεστικό Γραφείο του Κινήματος (που επί 15 χρόνια έκανε θαύματα), για να δουν πώς μπορούν να αντιστρέψουν την κατάσταση. Επρόκειτο για μια παροιμιώδη συνεδρίαση, στην οποία Γεννηματάς, Άκης, Λαλιώτης, Πεπονής, Μένιος, Αλευράς και άλλοι πρωτοκλασάτοι της εποχής εξάντλησαν όλη τους την ικανότητα σε βαθυστόχαστες αναλύσεις και σε ρηξικέλευθες προτάσεις. Στο τέλος ήρθε η σειρά της Μελίνας. Αυτή τους κοίταξε με εκείνο το ανεξιχνίαστο γυναικείο της βλέμμα και αρκέστηκε σε μια σπαρακτικά τελεσίδικη διαπίστωση μόλις τεσσάρων λέξεων: «Δεν αρέσουμε πια, πρόεδρε». Δεν ξέρω αν η φράση αυτή λέει κάτι στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ που έχει βαλθεί να αντιγράψει και να κληρονομήσει το παλαιό κραταιό ΠΑΣΟΚ, θα ‘πρεπε όμως. Βεβαίως, αισθητικού περιεχομένου αποφθέγματα σαν κι αυτό της Μελίνας δεν συνηθίζονται στην καθ’ ημάς Αριστερά. Αν και ιστορικά μυημένη στην εφεύρεση συνθημάτων προς τις μάζες, ουδέποτε κατάφερε να συμπυκνώσει σε λίγες ουσιώδεις φράσεις τις δικές της εσωτερικές αδυναμίες. Μιλούν πολύ εκεί μέσα χωρίς να λένε τίποτα, είναι γνωστό αυτό. Όταν όμως όλες οι μαρξιστικές αναλύσεις τους και όλα τα αριστερά τους τσιτάτα αποδεικνύονται ανίκανα να εξηγήσουν τους λόγους της διαρκούς δημοσκοπικής καταβύθισης τους, τότε η καταφυγή στα βιωματικά λόγια μιας ηθοποιού που διέπρεψε στην πολιτική ίσως να αποδεικνυόταν λυτρωτική για αυτούς. Το 1.000.000 ευρώ του Τσίπρα Πατήστε εδώ Τα γράφω αυτά με αφορμή τις δύο νέες δημοσκοπήσεις των ημερών: Metron Analysis για το Mega και PULSE για τον ΣΚΑΪ, οι οποίες επιβεβαίωσαν αυτό που φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού. Την διατήρηση της μεγάλης διαφοράς μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ (16,4% και 16%) παρά τα πρωτόγνωρα προβλήματα που διαχειρίζεται η κυβέρνηση, όχι πάντα με επιτυχία. Το τρομερό είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν κερδίζει, αλλά αποδεικνύεται ανίκανος ακόμα και να παραμείνει σταθερός. Πέφτει. Το ίδιο και ο Τσίπρας προσωπικά. Καταντά πια μονότονο να μιλάμε για αυτά, ζούμε πετρωμένο το ίδιο ακριβώς σκηνικό εδώ και σχεδόν δυο χρόνια. Τα πάντα αλλάζουν γύρω μας, εκτός από τα δημοσκοπικά δεδομένα. Λέω το λοιπόν πως ίσως ήρθε η ώρα εκεί στην Κουμουνδούρου να αφήσουν τις πολυπλόκαμες και πολυεπίπεδες αναλύσεις, να πάψουν να συμπεριφέρονται σαν πολιτικό εκκρεμές που πηγαιονοέρχεται αδιάκοπα από τον αριστερό ριζοσπαστισμό στην ήπια σοσιαλδημοκρατία, να κάτσουν γύρω από ένα τραπέζι και σεμνά-σεμνά να ομολογήσουν στον εαυτό τους αυτό που κάποτε εκστόμισε η Μελίνα. «Δεν αρέσουμε πια». Θα είναι η αρχή της αυτολύτρωσης τους. Οπως ο χρόνιος πότης που επιτέλους ομολογεί τον αλκοολισμό του ή ο παλαιός αριστοκράτης που αναγνωρίζει πια τον ξεπεσμό του, όλα θα γίνουν ξάφνου ευκολότερα. Θα κοιταχτούν στο καθρέφτη και πρώτη φορά θα αντικρύσουν τον πραγματικό τους εαυτό. Τότε θα ξέρουν τι να κάνουν. Το προτείνω χωρίς να ελπίζω ότι θα το αποδεχτούν ποτέ. Θα επιμένουν στα ίδια και στα ίδια μέχρι να ξανατρακάρουν πάνω σε ένα εκλογικό σώμα που τους έχει απομυθοποιήσει πλήρως, που δεν επιθυμεί να τους ξαναδώσει ευκαιρία. Ξέρετε γιατί δεν θα το κάνουν; Διότι όταν κάποιος ομολογεί ότι δεν αρέσει πια, τότε αποδέχεται ότι πέρασε ο καιρός του. Ότι γέρασε και πρέπει να αποσυρθεί. Πηγή: Protagon.gr
Ο Τσίπρας που δεν αρέσει πια Ισως ήρθε η ώρα εκεί στην Κουμουνδούρου να αφήσουν τις πολυπλόκαμες και πολυεπίπεδες αναλύσεις, να πάψουν να συμπεριφέρονται σαν πολιτικό εκκρεμές που πηγαιονοέρχεται από τον αριστερό ριζοσπαστισμό στην ήπια σοσιαλδημοκρατία, και να ομολογήσουν στον εαυτό τους αυτό που κάποτε εκστόμισε η Μελίνα Δημήτρης Ευθυμάκης Δημήτρης Ευθυμάκης 30 Ιανουαρίου 2021, 10:00 facebook twitter email Στα τέλη του 1988 και ενώ ήδη ψηνόταν το σκάνδαλο Κοσκωτά, το ΠΑΣΟΚ του άρρωστου Ανδρέα (που μόλις είχε επιστρέψει από το Χέρφιλντ) έβαινε κατά κρημνών. Το έδειχναν οι πρωτόγονες τότε δημοσκοπήσεις, το φανέρωναν όλα τα μηνύματα από την κοινωνία. Ο Παπανδρέου μάζεψε το Εκτελεστικό Γραφείο του Κινήματος (που επί 15 χρόνια έκανε θαύματα), για να δουν πώς μπορούν να αντιστρέψουν την κατάσταση. Επρόκειτο για μια παροιμιώδη συνεδρίαση, στην οποία Γεννηματάς, Άκης, Λαλιώτης, Πεπονής, Μένιος, Αλευράς και άλλοι πρωτοκλασάτοι της εποχής εξάντλησαν όλη τους την ικανότητα σε βαθυστόχαστες αναλύσεις και σε ρηξικέλευθες προτάσεις. Στο τέλος ήρθε η σειρά της Μελίνας. Αυτή τους κοίταξε με εκείνο το ανεξιχνίαστο γυναικείο της βλέμμα και αρκέστηκε σε μια σπαρακτικά τελεσίδικη διαπίστωση μόλις τεσσάρων λέξεων: «Δεν αρέσουμε πια, πρόεδρε». Δεν ξέρω αν η φράση αυτή λέει κάτι στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ που έχει βαλθεί να αντιγράψει και να κληρονομήσει το παλαιό κραταιό ΠΑΣΟΚ, θα ‘πρεπε όμως. Βεβαίως, αισθητικού περιεχομένου αποφθέγματα σαν κι αυτό της Μελίνας δεν συνηθίζονται στην καθ’ ημάς Αριστερά. Αν και ιστορικά μυημένη στην εφεύρεση συνθημάτων προς τις μάζες, ουδέποτε κατάφερε να συμπυκνώσει σε λίγες ουσιώδεις φράσεις τις δικές της εσωτερικές αδυναμίες. Μιλούν πολύ εκεί μέσα χωρίς να λένε τίποτα, είναι γνωστό αυτό. Όταν όμως όλες οι μαρξιστικές αναλύσεις τους και όλα τα αριστερά τους τσιτάτα αποδεικνύονται ανίκανα να εξηγήσουν τους λόγους της διαρκούς δημοσκοπικής καταβύθισης τους, τότε η καταφυγή στα βιωματικά λόγια μιας ηθοποιού που διέπρεψε στην πολιτική ίσως να αποδεικνυόταν λυτρωτική για αυτούς. Το 1.000.000 ευρώ του Τσίπρα Πατήστε εδώ Τα γράφω αυτά με αφορμή τις δύο νέες δημοσκοπήσεις των ημερών: Metron Analysis για το Mega και PULSE για τον ΣΚΑΪ, οι οποίες επιβεβαίωσαν αυτό που φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού. Την διατήρηση της μεγάλης διαφοράς μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ (16,4% και 16%) παρά τα πρωτόγνωρα προβλήματα που διαχειρίζεται η κυβέρνηση, όχι πάντα με επιτυχία. Το τρομερό είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν κερδίζει, αλλά αποδεικνύεται ανίκανος ακόμα και να παραμείνει σταθερός. Πέφτει. Το ίδιο και ο Τσίπρας προσωπικά. Καταντά πια μονότονο να μιλάμε για αυτά, ζούμε πετρωμένο το ίδιο ακριβώς σκηνικό εδώ και σχεδόν δυο χρόνια. Τα πάντα αλλάζουν γύρω μας, εκτός από τα δημοσκοπικά δεδομένα. Λέω το λοιπόν πως ίσως ήρθε η ώρα εκεί στην Κουμουνδούρου να αφήσουν τις πολυπλόκαμες και πολυεπίπεδες αναλύσεις, να πάψουν να συμπεριφέρονται σαν πολιτικό εκκρεμές που πηγαιονοέρχεται αδιάκοπα από τον αριστερό ριζοσπαστισμό στην ήπια σοσιαλδημοκρατία, να κάτσουν γύρω από ένα τραπέζι και σεμνά-σεμνά να ομολογήσουν στον εαυτό τους αυτό που κάποτε εκστόμισε η Μελίνα. «Δεν αρέσουμε πια». Θα είναι η αρχή της αυτολύτρωσης τους. Οπως ο χρόνιος πότης που επιτέλους ομολογεί τον αλκοολισμό του ή ο παλαιός αριστοκράτης που αναγνωρίζει πια τον ξεπεσμό του, όλα θα γίνουν ξάφνου ευκολότερα. Θα κοιταχτούν στο καθρέφτη και πρώτη φορά θα αντικρύσουν τον πραγματικό τους εαυτό. Τότε θα ξέρουν τι να κάνουν. Το προτείνω χωρίς να ελπίζω ότι θα το αποδεχτούν ποτέ. Θα επιμένουν στα ίδια και στα ίδια μέχρι να ξανατρακάρουν πάνω σε ένα εκλογικό σώμα που τους έχει απομυθοποιήσει πλήρως, που δεν επιθυμεί να τους ξαναδώσει ευκαιρία. Ξέρετε γιατί δεν θα το κάνουν; Διότι όταν κάποιος ομολογεί ότι δεν αρέσει πια, τότε αποδέχεται ότι πέρασε ο καιρός του. Ότι γέρασε και πρέπει να αποσυρθεί. Πηγή: Protagon.gr
Ο Τσίπρας που δεν αρέσει πια Ισως ήρθε η ώρα εκεί στην Κουμουνδούρου να αφήσουν τις πολυπλόκαμες και πολυεπίπεδες αναλύσεις, να πάψουν να συμπεριφέρονται σαν πολιτικό εκκρεμές που πηγαιονοέρχεται από τον αριστερό ριζοσπαστισμό στην ήπια σοσιαλδημοκρατία, και να ομολογήσουν στον εαυτό τους αυτό που κάποτε εκστόμισε η Μελίνα Δημήτρης Ευθυμάκης Δημήτρης Ευθυμάκης 30 Ιανουαρίου 2021, 10:00 facebook twitter email Στα τέλη του 1988 και ενώ ήδη ψηνόταν το σκάνδαλο Κοσκωτά, το ΠΑΣΟΚ του άρρωστου Ανδρέα (που μόλις είχε επιστρέψει από το Χέρφιλντ) έβαινε κατά κρημνών. Το έδειχναν οι πρωτόγονες τότε δημοσκοπήσεις, το φανέρωναν όλα τα μηνύματα από την κοινωνία. Ο Παπανδρέου μάζεψε το Εκτελεστικό Γραφείο του Κινήματος (που επί 15 χρόνια έκανε θαύματα), για να δουν πώς μπορούν να αντιστρέψουν την κατάσταση. Επρόκειτο για μια παροιμιώδη συνεδρίαση, στην οποία Γεννηματάς, Άκης, Λαλιώτης, Πεπονής, Μένιος, Αλευράς και άλλοι πρωτοκλασάτοι της εποχής εξάντλησαν όλη τους την ικανότητα σε βαθυστόχαστες αναλύσεις και σε ρηξικέλευθες προτάσεις. Στο τέλος ήρθε η σειρά της Μελίνας. Αυτή τους κοίταξε με εκείνο το ανεξιχνίαστο γυναικείο της βλέμμα και αρκέστηκε σε μια σπαρακτικά τελεσίδικη διαπίστωση μόλις τεσσάρων λέξεων: «Δεν αρέσουμε πια, πρόεδρε». Δεν ξέρω αν η φράση αυτή λέει κάτι στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ που έχει βαλθεί να αντιγράψει και να κληρονομήσει το παλαιό κραταιό ΠΑΣΟΚ, θα ‘πρεπε όμως. Βεβαίως, αισθητικού περιεχομένου αποφθέγματα σαν κι αυτό της Μελίνας δεν συνηθίζονται στην καθ’ ημάς Αριστερά. Αν και ιστορικά μυημένη στην εφεύρεση συνθημάτων προς τις μάζες, ουδέποτε κατάφερε να συμπυκνώσει σε λίγες ουσιώδεις φράσεις τις δικές της εσωτερικές αδυναμίες. Μιλούν πολύ εκεί μέσα χωρίς να λένε τίποτα, είναι γνωστό αυτό. Όταν όμως όλες οι μαρξιστικές αναλύσεις τους και όλα τα αριστερά τους τσιτάτα αποδεικνύονται ανίκανα να εξηγήσουν τους λόγους της διαρκούς δημοσκοπικής καταβύθισης τους, τότε η καταφυγή στα βιωματικά λόγια μιας ηθοποιού που διέπρεψε στην πολιτική ίσως να αποδεικνυόταν λυτρωτική για αυτούς. Το 1.000.000 ευρώ του Τσίπρα Πατήστε εδώ Τα γράφω αυτά με αφορμή τις δύο νέες δημοσκοπήσεις των ημερών: Metron Analysis για το Mega και PULSE για τον ΣΚΑΪ, οι οποίες επιβεβαίωσαν αυτό που φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού. Την διατήρηση της μεγάλης διαφοράς μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ (16,4% και 16%) παρά τα πρωτόγνωρα προβλήματα που διαχειρίζεται η κυβέρνηση, όχι πάντα με επιτυχία. Το τρομερό είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν κερδίζει, αλλά αποδεικνύεται ανίκανος ακόμα και να παραμείνει σταθερός. Πέφτει. Το ίδιο και ο Τσίπρας προσωπικά. Καταντά πια μονότονο να μιλάμε για αυτά, ζούμε πετρωμένο το ίδιο ακριβώς σκηνικό εδώ και σχεδόν δυο χρόνια. Τα πάντα αλλάζουν γύρω μας, εκτός από τα δημοσκοπικά δεδομένα. Λέω το λοιπόν πως ίσως ήρθε η ώρα εκεί στην Κουμουνδούρου να αφήσουν τις πολυπλόκαμες και πολυεπίπεδες αναλύσεις, να πάψουν να συμπεριφέρονται σαν πολιτικό εκκρεμές που πηγαιονοέρχεται αδιάκοπα από τον αριστερό ριζοσπαστισμό στην ήπια σοσιαλδημοκρατία, να κάτσουν γύρω από ένα τραπέζι και σεμνά-σεμνά να ομολογήσουν στον εαυτό τους αυτό που κάποτε εκστόμισε η Μελίνα. «Δεν αρέσουμε πια». Θα είναι η αρχή της αυτολύτρωσης τους. Οπως ο χρόνιος πότης που επιτέλους ομολογεί τον αλκοολισμό του ή ο παλαιός αριστοκράτης που αναγνωρίζει πια τον ξεπεσμό του, όλα θα γίνουν ξάφνου ευκολότερα. Θα κοιταχτούν στο καθρέφτη και πρώτη φορά θα αντικρύσουν τον πραγματικό τους εαυτό. Τότε θα ξέρουν τι να κάνουν. Το προτείνω χωρίς να ελπίζω ότι θα το αποδεχτούν ποτέ. Θα επιμένουν στα ίδια και στα ίδια μέχρι να ξανατρακάρουν πάνω σε ένα εκλογικό σώμα που τους έχει απομυθοποιήσει πλήρως, που δεν επιθυμεί να τους ξαναδώσει ευκαιρία. Ξέρετε γιατί δεν θα το κάνουν; Διότι όταν κάποιος ομολογεί ότι δεν αρέσει πια, τότε αποδέχεται ότι πέρασε ο καιρός του. Ότι γέρασε και πρέπει να αποσυρθεί. Πηγή: Protagon.gr
Ο Τσίπρας που δεν αρέσει πια Ισως ήρθε η ώρα εκεί στην Κουμουνδούρου να αφήσουν τις πολυπλόκαμες και πολυεπίπεδες αναλύσεις, να πάψουν να συμπεριφέρονται σαν πολιτικό εκκρεμές που πηγαιονοέρχεται από τον αριστερό ριζοσπαστισμό στην ήπια σοσιαλδημοκρατία, και να ομολογήσουν στον εαυτό τους αυτό που κάποτε εκστόμισε η Μελίνα Δημήτρης Ευθυμάκης Δημήτρης Ευθυμάκης 30 Ιανουαρίου 2021, 10:00 facebook twitter email Στα τέλη του 1988 και ενώ ήδη ψηνόταν το σκάνδαλο Κοσκωτά, το ΠΑΣΟΚ του άρρωστου Ανδρέα (που μόλις είχε επιστρέψει από το Χέρφιλντ) έβαινε κατά κρημνών. Το έδειχναν οι πρωτόγονες τότε δημοσκοπήσεις, το φανέρωναν όλα τα μηνύματα από την κοινωνία. Ο Παπανδρέου μάζεψε το Εκτελεστικό Γραφείο του Κινήματος (που επί 15 χρόνια έκανε θαύματα), για να δουν πώς μπορούν να αντιστρέψουν την κατάσταση. Επρόκειτο για μια παροιμιώδη συνεδρίαση, στην οποία Γεννηματάς, Άκης, Λαλιώτης, Πεπονής, Μένιος, Αλευράς και άλλοι πρωτοκλασάτοι της εποχής εξάντλησαν όλη τους την ικανότητα σε βαθυστόχαστες αναλύσεις και σε ρηξικέλευθες προτάσεις. Στο τέλος ήρθε η σειρά της Μελίνας. Αυτή τους κοίταξε με εκείνο το ανεξιχνίαστο γυναικείο της βλέμμα και αρκέστηκε σε μια σπαρακτικά τελεσίδικη διαπίστωση μόλις τεσσάρων λέξεων: «Δεν αρέσουμε πια, πρόεδρε». Δεν ξέρω αν η φράση αυτή λέει κάτι στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ που έχει βαλθεί να αντιγράψει και να κληρονομήσει το παλαιό κραταιό ΠΑΣΟΚ, θα ‘πρεπε όμως. Βεβαίως, αισθητικού περιεχομένου αποφθέγματα σαν κι αυτό της Μελίνας δεν συνηθίζονται στην καθ’ ημάς Αριστερά. Αν και ιστορικά μυημένη στην εφεύρεση συνθημάτων προς τις μάζες, ουδέποτε κατάφερε να συμπυκνώσει σε λίγες ουσιώδεις φράσεις τις δικές της εσωτερικές αδυναμίες. Μιλούν πολύ εκεί μέσα χωρίς να λένε τίποτα, είναι γνωστό αυτό. Όταν όμως όλες οι μαρξιστικές αναλύσεις τους και όλα τα αριστερά τους τσιτάτα αποδεικνύονται ανίκανα να εξηγήσουν τους λόγους της διαρκούς δημοσκοπικής καταβύθισης τους, τότε η καταφυγή στα βιωματικά λόγια μιας ηθοποιού που διέπρεψε στην πολιτική ίσως να αποδεικνυόταν λυτρωτική για αυτούς. Το 1.000.000 ευρώ του Τσίπρα Πατήστε εδώ Τα γράφω αυτά με αφορμή τις δύο νέες δημοσκοπήσεις των ημερών: Metron Analysis για το Mega και PULSE για τον ΣΚΑΪ, οι οποίες επιβεβαίωσαν αυτό που φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού. Την διατήρηση της μεγάλης διαφοράς μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ (16,4% και 16%) παρά τα πρωτόγνωρα προβλήματα που διαχειρίζεται η κυβέρνηση, όχι πάντα με επιτυχία. Το τρομερό είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν κερδίζει, αλλά αποδεικνύεται ανίκανος ακόμα και να παραμείνει σταθερός. Πέφτει. Το ίδιο και ο Τσίπρας προσωπικά. Καταντά πια μονότονο να μιλάμε για αυτά, ζούμε πετρωμένο το ίδιο ακριβώς σκηνικό εδώ και σχεδόν δυο χρόνια. Τα πάντα αλλάζουν γύρω μας, εκτός από τα δημοσκοπικά δεδομένα. Λέω το λοιπόν πως ίσως ήρθε η ώρα εκεί στην Κουμουνδούρου να αφήσουν τις πολυπλόκαμες και πολυεπίπεδες αναλύσεις, να πάψουν να συμπεριφέρονται σαν πολιτικό εκκρεμές που πηγαιονοέρχεται αδιάκοπα από τον αριστερό ριζοσπαστισμό στην ήπια σοσιαλδημοκρατία, να κάτσουν γύρω από ένα τραπέζι και σεμνά-σεμνά να ομολογήσουν στον εαυτό τους αυτό που κάποτε εκστόμισε η Μελίνα. «Δεν αρέσουμε πια». Θα είναι η αρχή της αυτολύτρωσης τους. Οπως ο χρόνιος πότης που επιτέλους ομολογεί τον αλκοολισμό του ή ο παλαιός αριστοκράτης που αναγνωρίζει πια τον ξεπεσμό του, όλα θα γίνουν ξάφνου ευκολότερα. Θα κοιταχτούν στο καθρέφτη και πρώτη φορά θα αντικρύσουν τον πραγματικό τους εαυτό. Τότε θα ξέρουν τι να κάνουν. Το προτείνω χωρίς να ελπίζω ότι θα το αποδεχτούν ποτέ. Θα επιμένουν στα ίδια και στα ίδια μέχρι να ξανατρακάρουν πάνω σε ένα εκλογικό σώμα που τους έχει απομυθοποιήσει πλήρως, που δεν επιθυμεί να τους ξαναδώσει ευκαιρία. Ξέρετε γιατί δεν θα το κάνουν; Διότι όταν κάποιος ομολογεί ότι δεν αρέσει πια, τότε αποδέχεται ότι πέρασε ο καιρός του. Ότι γέρασε και πρέπει να αποσυρθεί. Πηγή: Protagon.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου