Ακριβώς διακόσια χρόνια μετά. Οι επαναστατικές εξεγέρσεις πριν το 1821 και όλη η ιστορία που απηχεί στο ξεσήκωμα του '21 και στους αγώνες ως τη λευτεριά, είναι γραμμένη από έγκριτους ιστορικούς. Σε αυτές τις σελίδες είναι χρέος να προστρέχουμε όλοι, ωσότου βιώσουμε την ιστορία ως το μεδούλι της. Γιατί Λαός χωρίς τη γνώση της ιστορίας του, χωρίς ιστορική μνήμη είναι καταδικασμένος να χαθεί.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ το σύνθημα στο λάβαρο της επανάστασης. Έννοιες που φαίνεται πως αποτελούν την πεμπτουσία της συνείδησης αυτού του λαού. Κάτι σαν κληροδοτημένη μνήμη. Οι επαναστάτες, πλην λίγων σπουδαγμένων Ελλήνων που διέμεναν στο εξωτερικό και κινούσαν πολύπλευρα τα νήματα της επανάστασης, στην απόλυτη πλειοψηφία δεν είχαν μορφωθεί.
Άρα ο τρόπος που αντιμετωπίζει τούτος ο λαός τις έννοιες, Ελευθερία, Γενναιότητα, Πάθος, Χρέος, Αγώνας, Θυσία έχει 3.000 χρόνια ιστορία - παρακαταθήκη. Απεικονίζεται από το «Ταν ή επί τας» της Σπαρτιάτισσας μάνας που ζήταγε από το γιο της ή να γυρίσει νικητής ή νεκρός πάνω στην ασπίδα του, από τη θυσία του Λεωνίδα και των 300 του στις Θερμοπύλες, των «300», του Παπαφλέσσα στο Μανιάκι, του Διάκου στην Αλαμάνα, την Έξοδο, το Κούγκι, το, το, το .....
Κι όμως η Επανάσταση ξεκίνησε. Από ανθρώπους που δεν ήταν παράλογοι ούτε αυτοκαταστροφικοί. Επαναστάτησαν γνωρίζοντας ελλείψεις και αδυναμίες, αναλαμβάνοντας ένα δυσανάλογο ρίσκο. Επειδή ένιωθαν χρέος τους, να ηγηθούν στην πορεία απελευθέρωσης και ανόρθωσης, έστω κι αν ήταν απονενοημένη. Για προσωπικούς και συλλογικούς λόγους. Και έγιναν ήρωες με αδυναμίες.
Το 1821 οι Έλληνες βγήκαν νικητές από μια αβυσσαλέα κρίση, μόνοι με ελάχιστους θερμόαιμους φιλέλληνες και τις ξένες δυνάμεις πότε φίλες και πότε ενάντιες και όμως νίκησαν. Η σημερινή ποικιλόμορφη κρίση, τα δικά μας βιώματα ακόμα και αυτά τα δεινά που προέκυψαν από την πανδημία, φαντάζουν αστεία μπροστά στη δράση, στην ανάληψη πρωτοβουλιών, στους ανασχηματισμούς και μετασχηματισμούς ακόμη στα μεγάλα κόστη εκείνων. Ας βοηθήσουμε λοιπόν να συνεχίσει να εξελίσσεται η ιστορία μας στον ίδιο καμβά. Πως; Ακολουθώντας τα λόγια του Μακρυγιάννη: «Τούτη την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς, και πλούσιοι και φτωχοί, και πολιτικοί και στρατιωτικοί, και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσομεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί να τη φυλάμε κι όλοι μαζί, και να μη λέγει ούτε ο δυνατός "εγώ", ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς "εγώ"; όταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει, να λέγει "εγώ". Όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λέμε "εμείς". Είμαστε στο "εμείς" κι όχι στο "εγώ"».
Γιατί είναι χρέος των Ελλήνων όπως ο Καζαντζάκης γράφει στην Ασκητική: «Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους».
Ο Πρύτανης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου