Ιταλία – Εκλογές: Ο δεξιός συνασπισμός, η «συμβίωση» με την Ε.Ε. και η Ελλάδα

ΓΙΩΡΓΟΣ Ν. ΤΖΟΓΟΠΟΥΛΟΣ*

Η νίκη του συνασπισμού της δεξιάς στην Ιταλία ήταν αναμενόμενη. Το κόμμα «Αδέλφια της Ιταλίας» της Τζόρτζια Μελονι εξαργύρωσε τη μη στήριξη του προς την κυβέρνηση του Μάριο Ντράγκι τον τελευταίο ενάμισι χρόνο με μια μεγάλη νίκη.

Συνήθως στην πολιτική, η ευκολία που προσφέρει η θέση της αντιπολίτευσης διευκολύνει την αύξηση της απήχησης στην κοινή γνώμη. Πόσω μάλλον που τα «Αδέλφια της Ιταλίας» ήταν το μοναδικό κόμμα που δεν στήριζε τον κυβερνητικό συνασπισμό. Μαζί με αυτό, δυο ακόμα παρατάξεις, η Λέγκα του Ματέο Σαλβίνι και το Forza Italia του Σίλβιο Μπερλουσκόνι θα αποτελέσουν τη βάση του καινούριου συνασπισμού. Τα ποσοστά τους είναι μεν πολύ χαμηλά αλλά απαραίτητα για τη δημιουργία του συνασπισμού αυτού.

Από εκεί και πέρα, το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα του Ενρίκο Λέτα απέτυχε. Απέτυχε όχι μόνο να ξεπεράσει το 20% αλλά και να αποτελέσει έναν πυρήνα της φιλοευρωπαϊκής κεντροαριστεράς. Υψηλότερη του αναμενόμενου ήταν η επίδοση του Κινήματος Πέντε Αστέρων, το οποίο τον πέρασμενο Ιούνιο απέσυρε την στήριξη του προς την κυβέρνηση Ντράγκι, σπρώχνοντας τη χώρα σε εκλογές. Ο υπουργός εξωτερικών Λουίτζι ντι Μάιο, ο οποίος έφυγε από το Κίνημα Πέντε Αστέρων και έφτιαξε το δικό του κόμμα, δεν τα κατάφερε πολιτικά.

Στο ζήτημα της Ουκρανίας δεν περιμένουμε διαφοροποίηση της ιταλικής εξωτερικής πολιτικής από την κυβέρνηση της δεξιάς. Οι προεκλογικές δηλώσεις Μελόνι, ιδίως, προμηνύουν συνέχιση της στρατιωτικής υποστήριξης της Ουκρανίας και εφαρμογής των κυρώσεων κατά της Ρωσίας. Ο Σαλβίνι εμφανίζεται πιο επιφυλακτικός αλλά δύσκολα θα αμφισβητήσει στην πράξη τη στρατηγική του ΝΑΤΟ. Το ίδιο αναμένεται να συμβεί με τον Μπερλουσκόνι. 

Σε ό,τι αφορά τις σχέσεις Ιταλίας – Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Μελόνι ασκεί κριτική στη γενική πολιτική των Βρυξελλών, αλλά γνωρίζει πως η χώρα της χρειάζεται τα ευρωπαϊκά κονδύλια. Άρα θα πρέπει να βρει τρόπο συμβίωσης, εμπλουτίζοντας τον με την κατάλληλη πολιτική επικοινωνία για το εσωτερικό της χώρας. Προφανώς, η συνεργασία θα είναι πολύ πιο προβληματική σε σχέση με την περίοδο Ντράγκι. 

Ενδιαφέρον θα έχει, τέλος, αν η Ιταλία στραφεί τα επόμενα χρόνια προς την πυρηνική ενέργεια ως μέσο απεξάρτησης από το ρωσικό φυσικό αέριο.

Η Ελλάδα παρακολουθεί τις εξελίξεις προσεκτικά. Η πολιτική σταθερότητα στην Ιταλία, που μεσοπρόθεσμα δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένη, είναι σημαντική. 

Προτεραιότητα αποτελεί η συνεχιζόμενη αύξηση των ελληνικών εξαγωγών σε μια κρίσιμη αγορά για αυτές. Από εκεί και πέρα, οι καλές σχέσεις με την Ιταλία, η οποία συμφωνεί με την Ελλάδα για την ανάγκη οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών με βάση το δίκαιο της θάλασσας, βοηθούν την ολιστική προσέγγιση που χρειάζεται η Ελλάδα για τη Μεσόγειο. 

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο αγωγός East Med, τον οποίο ο Σαλβίνι έχει στηρίξει ενεργά στο παρελθόν, μπορεί να ξαναμπεί στην ατζέντα μόνον με ουσιαστική συμμετοχή της Ρώμης στις διαπραγματεύσεις Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ.

* O δρ Γιώργος Ν. Τζογόπουλος είναι senior fellow στο ΕΛΙΑΜΕΠ και λέκτωρ Διεθνών Σχέσεων στο Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο (CIFE). 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου