Δημήτρης Φραντζής : ο ορισμός του άδολου, αυθεντικού αγωνιστή (ο επικήδειος λόγος)

Χθες ο πιο γερός κρίκος μιας μεγάλης παρέας συ.

Ο καρδιακός φίλος δεν είναι πια ανάμεσα μας.   
Είναι βαρύ και ασήκωτο φορτίο του πόνου, γιατί αποχωριζόμαστε μια μεγάλη καρδιά.

Ο δικός μας Μήτσος, ο φίλος, αδερφός, ο συναγωνιστής, ο δοτικός, ανεξίκακος, ο πάμπλουτός αισθήματα έφυγε αθόρυβα.

Τέτοιος ήταν πάντα.
Αθόρυβος για τους δικούς του ανθρώπους και τους φίλους του. 

 Το παιδί του χαμόγελου.

Ιδανικός για παρέα.

Με αστείρευτο χιούμορ και χωρατατζής τις ώρες της σχολής.

Ο δικός μας «Μήτσος» έφυγε για πάντα… 

Ευφυής, χαρούμενος, καλοκάγαθος, με χιούμορ και πάντα, μια μεγάλη αγκαλιά για τους φίλους και τους συνανθρώπους του.

Αυτός ήταν ο Δημήτρης Φραντζής.

Ο συμμαθητής, ο καρδιακός φίλος και συνεργάτης.

Ο συναγωνιστής και μόνιμος συνεργός στις παιδικές και εφηβικές αταξίες. 

Ένα άκακο γελαστό παιδί που πάντα έμεινε παιδί, δίνοντας πάντοτε απλόχερα, είτε από το περίσσευμα είτε από το υστέρημά του.

Σήμερα έχασα έναν αδελφό.

Έτσι αισθάνομαι…

Η κοινή μας αφετηρία από τη ΜΑΚΙ μετατράπηκε σε μία μεγάλη κοινή διαδρομή και σε μία αδιατάρακτη ανθρώπινη σχέση που ξεπερνάει τα όρια της φιλίας, ακόμα και της πιο ισχυρής.

Τύχη αγαθή ένωσε τους δρόμους μας πριν μισό αιώνα.
Από τότε πάντα μαζί.
Πήραμε το βάπτισμα του αγώνα της καθημερινότητας στις τάξεις της ΜΑΚΙ.

Εσύ με τον αέρα της καταγωγή σου, με τα αστέρια οικογενειακά και επαγγελματικά θεμέλια, ήσουν ο μπροστάρης.
Ορισμός του άδολου, αυθεντικού αγωνιστεί. Κι εμείς όλοι γύρω σου ο Γιώργος, ο Γιάννης, ο Χρήστος, ο Ανδρέας, ο Λεωνίδας , οι συναγωνιστές της ΓΑΛΑΖΙΑΣ ΓΕΝΙΑΣ του Καραμανλή και όλοι οι  συμμαθητές του τρίτου πρακτικού λυκείου της πλατείας Βούδ, αντλούσαμε θάρρος και σιγουριά.
Πως άραγε σεντόνια της κυρά Ελένης τα μετατρέπαμε σε πανώ για να υποστηρίξουμε τον αγώνα της επικράτησης των ιδεών μας;
Ένας ολόκληρος γιούκος.
Πόσες ώρες αφιερώσαμε στους αγώνες της ΟΝΝΕΔ  και της Νέας Δημοκρατίας, στα «μαρμαρένια αλώνια» της ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης με τους πολιτικούς αντιπάλους μας;
Στα πεζοδρόμια, στις αυλές των σχολείων, στους δρόμους και στις πλατείες;

Αμέτρητες ώρες γεμάτες ένταση αγωνία και συναγωνιστικότητά.
Από το υλικό αυτό τον αγώνα σφυρηλατήθηκαν αδιατάρακτεες σχέσεις.
Σήμερα όλοι ή σχεδόν  όλοι , είμαστε εδώ.
Κοντά σου.
Εμείς οι φίλοι σου, οι κοντινοί σου άνθρωποι, όλη η παρέα που δάμασε το χρόνο και κρατήθηκε ενωμένη.
Ναι ο χρόνος είναι πανδαμάτωρ.
Ναι, εσύ σήμερα πολύ αγαπημένε μας Μήτσο έχεις υποκύψει στην φθαρτή η φύση του ανθρώπου.
Δεν είναι, όμως, άφθαρτες οι μεγάλες ψυχές όπως η δική σου.
 Η ψυχή σου είναι παρούσα ακόμα ζωντανοί, άφθαρτη,  και αναλλοίωτη.
Και γενναία.
Γιατί με γενναιότητα ψυχής αντιμετωπίσεις τα πάντα.
Με την ίδια γενναιότητα  και τον κλονισμό της υγείας σου, δίνοντας σε όλους μας μαθήματα καρτερίας και γενναιότητας.

Μπορεί ακριβέ μου φίλε  να έφυγες λίγο βιαστικά.
 Μου κακοφάνηκε προς στιγμήν και με πήραν τα κλάματα.
Αλλά, όχι δεν σου πρέπει κλάμα.   
Αναρίθμητα ευχαριστώ από όλους μας σου πρέπουν, γιατί μας δίδαξες στωικότητα, ανιδιοτέλεια, υπερηφάνεια.

Χειροκρότημα σου πρέπει γιατί δεν έβλαψες και δεν πίκρανες  ποτέ  κανέναν μας.
Άπλωσες μια απέραντη ομορφιά γύρω μας, όπως άπλωνες τα σεντόνια για να κυλήσει το σπρέι πάνω τους, προκειμένου να κάνουμε κοινωνούς των ιδεών μας όσους περισσότερους μπορούσαμε.
Ακόμη και αυτή, αυτή την ύστατη ώρα, η διάχυτη γαλήνη είναι δικό σου επίτευγμα.
Είναι η αντανάκλαση της όμορφης ψυχής σου, που πλανάται εδώ σήμερα.
Είναι η γλυκύτητα, η πραότητα και η καλοσύνη που εξέπεμπε το χαμόγελό σου.
Μήτσο, δεν κλαίμε γιατί εσύ φεύγεις.
Κλαίμε γιατί μένουμε μόνοι χωρίς εσένα.
Πιο λίγοι και φτωχότεροι.

Μετά την απώλειά του, αισθανόμαστε πως ένα στέρεο κομμάτι γης έφυγε κάτω από τα πόδια μας. 

Όμως, θα σταθούμε όρθιοι, Μήτσο!

Θα σε θυμόμαστε, θα σε νοσταλγούμε, θα σε αγαπάμε παντοτινά.

Και θα ανοίξουμε μια μεγάλη αγκαλιά στην Αλίκη και τα κορίτσια σου, όπως και στο αγγελούδι που σε λίγες μέρες θα δει το φως αυτού του κόσμου. 

Έφυγες από την αγκαλιά μας φίλε και πήγες στην αγκαλιά του μεγάλου Πατέρα.

Συνέχισε να μας χαμογελάς…

Τελειώνοντας πολύ αγαπημένε μου φίλε, θέλω να ξέρεις μόνο τούτο.
Για μένα, ο τάφος δεν είναι το σπίτι που θα σε στέγαση.
Για μένα υπάρχεις μονάχα στην καρδιά μου και ακόμα βαθύτερα...

 

ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ

Πρόεδρος Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος

Πρώην Υπουργός

=============================================================