Να μην πάει χαμένη η θυσία τους

Γράφει ο Ανδρέας Αλεξ. Βρής

Το Νόμπελ Ειρήνης να απονεμηθεί στους δύο κουρδικής καταγωγής Σύριους πραγματικούς μικρούς ήρωες Αιλάν και Γκαλίπ.

Το δικαιούνται για το δράμα και τον εφιάλτη που πέρασαν μήπως ξεφύγουν από την λαίλαπα του πολέμου αλλά τελικά το πλήρωσαν με τη ζωή τους και τόσο φρικτά.

Από την πλευρά της Διεθνούς κοινότητας θα είναι μία ένδειξη ελάχιστης τιμής αλλά κυρίως συγνώμης στο όνομα των δεκάδων χιλιάδων θυμάτων του μεταναστευτικού και σύγχρονου προσφυγικού προβλήματος, απέναντι στο οποίο έχει σταθεί ανεπαρκής να αντιμετωπίσει και στην ανθρωπιστική και στην πολιτική-οικονομική του διάσταση αν και βρίσκεται σε εξέλιξη επί μήνες και με χιλιάδες θύματα.

Τα άψυχα κορμάκια των δύο μικρών παιδιών θα είναι η νέμεσις της ζωής μας που εκτός των άλλων θα μας θυμίζει την αξία των αυτονόητων. Της αξιοπρέπειας, της ειρήνης, της ίδιας της ζωής.

Μπροστά σε αυτό το θέαμα όλα ανατρέπονται, αλλάζουν οι προτεραιότητες μας και οι αξίες. Ξυπνάμε ξαφνικά βλέποντάς τες από τον εφησυχασμό και τον λήθαργο της, έστω σε κρίση, καλοπέρασής μας για να διαπιστώσουμε μια κόλαση στη πόρτα μας, δίπλα μας.

Τι νόημα έχει να μιλάμε για δημοκρατία, εκλογές, μνημόνια, ανάπτυξη και πολιτισμό μπροστά σε τέτοια τραγωδία και όταν δεν μπορούμε να προσφέρουμε όχι μια στοιχειωδώς καλύτερη ζωή αλλά ούτε ένα ποτήρι νερό, ένα στεγνό ρούχο αλλά ούτε να προστατεύσουμε την ζωή ανυπεράσπιστων παιδιών, όπως  ο Αιλάν και ο Γκαλίπ , αφήνοντάς τα στα χέρια αδίστακτων δουλεμπόρων διακινητών κάτω από τη μύτη μας.

Οι ηγεσίες του κόσμου, ο καθένας από εμάς ας κάνει την αυτοκριτική του και ας πράξει αναλόγως.

Είμαστε όλοι Αιλάν και Γκαλίπ.

Η θυσία τους δεν πρέπει να πάει χαμένη. Θεωρούμε επίσης επιεικώς ανόητη, αναχρονιστική και υποκριτική την άποψη όσων υποστηρίζουν ότι η πραγματικά σκληρή αυτή εικόνα δεν έπρεπε να δημοσιευτεί.

Το αντίθετο, θα λέγαμε ότι μάλλον θα ήταν πολύ χρήσιμο να γίνει δίδαγμα μέσα στην κάθε οικογένεια, μήπως συνετίσει και προσγειώσει κάποιες συμπεριφορές. Βεβαίως παρόμοιες ή και πιο μεγάλες τραγωδίες έχουν συμβεί και θα συμβαίνουν πάντα, η συγκεκριμένη όμως όπως ρεαλιστικά αποτυπώθηκε από τον φωτογραφικό φακό με μοιραίο πρωταγωνιστή τον τρίχρονο Αιλάν, είναι το πιο δυνατό χαστούκι, η πιο ισχυρή καταγγελία για την αδράνεια και την ανεπάρκεια όσων ηγεσιών και οργανώσεων, διεθνών και μη, δεν έχουν κάνει, ενώ οφείλουν, το καθήκον τους.