Μια πολυτάραχη ζωή έζησε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο οποίος απεβίωσε σήμερα σε ηλικία 99 ετών .Γνωστές και άγνωστες πτυχές του πολιτικού που έζησε έναν αιώνα
O πρώην πρωθυπουργός, ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα πριν 71 χρόνια, το 1946, όταν και εξελέγη πρώτη φορά βουλευτής και έζησε όλες τις μεγάλες στιγμές που σφράγισαν την ζωή του τόπου.
Ο παππούς του, Κωστής Μητσοτάκης (1845-1898), γαμπρός του Ελευθερίου Βενιζέλου, υπήρξε ιδρυτής του "Κόμματος των Ξυπολήτων", το οποίο αργότερα ο Κρητικός εθνάρχης και μετονόμασε σε "Κόμμα των Φιλελευθέρων".
Ο σύζυγος της Κατίγκως (το γένος Βενιζέλου), ήταν από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της εποχής και επί μια 30ετία είχε ηγετικό ρόλο σε όλους τους πολιτικούς και ένοπλους αγώνες της Κρήτης.
Ο εθνικός διχασμός
Ως συγγενής της οικογένειας Βενιζέλου, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης βίωσε τις συνέπειες του εθνικού διχασμού, ανάμεσα στους τότε «βασιλικούς» και τους «βενιζελικούς».
Ο πατέρας του άλλωστε, Κυριάκος Μητσοτάκης (1883-1944), το 1905 διετέλεσε Γενικός Γραμματέας της συνελεύσεως του Κινήματος του Θερίσσου και από το 1915 έως 1920 διετέλεσε βουλευτής Χανίων.
(φωτο Ελευθέριος Βενιζέλος στο σπίτι της οικογένειας Μητσοτάκη όπου και φιλοξενήθηκε από τον Απρίλιο του 1927 ως την άνοιξη του 1928)
Το 1908, ο Κυριάκος Μητσοτάκης προχώρησε στην επανέκδοση της εφημερίδος «ΚΗΡΥΞ» των Χανίων, η κυκλοφορία της οποίας είχε διακοπεί το 1903, έπειτα από τη παύση του Βενιζέλου από το αξίωμά του και τη φυλάκισή του από το καθεστώς του Πρίγκιπα Γεωργίου.
Κατά τον Βαλκανικό Πόλεμο του 1912, ηγούμενος σώματος Κρητών εθελοντών, πολέμησε στη Μακεδονία και την Ήπειρο, πρωτοστατώντας στην απελευθέρωση της Σιάτιστας.
Ο αδελφός του πατέρα του, Αριστομένης Μητσοτάκης (1884-1941), ήταν επίσης βουλευτής Χανίων. Tο 1924 διετέλεσε υπουργός Εθνικής Οικονομίας στην Κυβέρνηση Παπαναστασίου και αντιπρόεδρος της Βουλής. Ηγήθηκε του κινήματος που εκδηλώθηκε στα Χανιά το καλοκαίρι του 1938, εναντίον του καθεστώτος Μεταξά, μετά την αποτυχία του οποίου κατέφυγε στην Κύπρο όπου και πέθανε εξόριστος το 1941.
Οι σπουδές
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης σπούδασε Νομικά και Πολιτικές και Οικονομικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, απ' όπου απεφοίτησε με άριστα λίγο πριν από την έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου, το 1940. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ανέλαβε τα έξοδα των σπουδών του.
(Κ. Μητσoτάκης, φοιτητής Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών: Στην πρώτη σειρά, τρίτος από αριστερά)
O πόλεμος και η αντίσταση
Η κήρυξη του πολέμου βρήκε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη στην σχολή εφέδρων αξιωματικών Σύρου, απ' όπου και τοποθετήθηκε στη Μακεδονία, στο μετέπειτα γερμανικό μέτωπο. Μετά την κατάρρευση του μετώπου κατέβηκε στην Αθήνα και από εκεί μετέβη στην Κρήτη το 1942, όπου έλαβε μέρος στην αντίσταση κατά των Ναζί ως ηγετικό στέλεχος της Εθνικής Οργάνωσης Κρήτης (ΕΟΚ) και της Εθνικής Οργάνωσης Πληροφοριών και Δολιοφθοράς (ΕΟΠΔ) που αρχικά αποτέλεσε το στρατιωτικό σκέλος της Ανώτατης Επιτροπής Αγώνος Κρήτης (ΑΕΑΚ).
(Κ. Μητσοτάκης, έφεδρος Αξιωματικός, 1940-1941)
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης συνεργάστηκε στενά με τις συμμαχικές ομάδες (κυρίως βρετανικές), οι οποίες δρούσαν στο νησί κατά των Γερμανών. Για τη δράση του αυτή, φυλακίστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο δύο φορές από τους Γερμανούς. Τη πρώτη φορά πήρε χάρη με την ευκαιρία της εθνικής επετείου της 25 Μαρτίου 1944 και απελευθερώθηκε μαζί με άλλους εκατό περίπου συγκρατούμενούς του. Την 31η Μαρτίου 1945, αντηλλάγη για δεύτερη φορά, μαζί με 9 συντρόφους του, με τριπλάσιους γερμανούς αιχμαλώτους, λίγο πριν από την παράδοση των Γερμανών στα Χανιά.
(Ο Κ. Μητσοτάκης κατά την αποφυλάκισή του από τις φυλακές της Αγιάς, 25-3-1944)
Η συμφωνία ΕΟΚ – ΕΑΜ για την αποφυγή του εμφυλίου στην Κρήτη
Ως στέλεχος της Εθνικής Αντίστασης, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ανέλαβε σημαντικές πολιτικές πρωτοβουλίες προς την κατεύθυνση της συνεννόησης των αντιστασιακών οργανώσεων, της Εθνικής Οργάνωσης Κρήτης (ΕΟΚ) και του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ), για την αποφυγή του εμφυλίου πολέμου. Κάτι που τελικά επετεύχθη για το διάστημα εκείνο μόνο στην Κρήτη.
Για τον σκοπό αυτό, στις 7 Νοεμβρίου 1943 υπεγράφη στο Θέρισσο συμφωνία μεταξύ των αντιστασιακών οργανώσεων ΕΟΚ και ΕΑΜ, την οποία διαπραγματεύθηκαν και υπέγραψαν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης από την πλευρά της ΕΟΚ και ο Μιλτιάδης Πορφυρογένης από την πλευρά του ΕΑΜ.
(Ο Κ. Μητσοτάκης με άλλα μέλη της Κρητικής Αντίστασης και Άγγλους αξιωματικούς στη Γεωργιούπολη μετά τη δεύτερη αποφυλάκισή του, Απρίλιος 1945)
Βουλευτής Χανίων και Υπουργός
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Χανίων στις εκλογές της 31ης Μαρτίου 1946, με την Εθνική Πολιτική Ένωση. Σε ηλικία 28 ετών ήταν ο νεώτερος βουλευτής της πρώτης μεταπολεμικής Βουλής. Έκτοτε εκλέγεται ανελλιπώς βουλευτής με το Κόμμα των Φιλελευθέρων ή τα κόμματα του Κέντρου, μέχρι το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967. Συγκεκριμένα εξελέγη: το 1950 και το 1951 με το Κόμμα των Φιλελευθέρων, το 1952 με το συνδυασμό ΕΠΕΚ/Φιλελεύθεροι, το 1956 με τη Δημοκρατική Ένωση, το 1958 με το Κόμμα των Φιλελευθέρων και το 1961, 1963, 1964 με την Ένωση Κέντρου.
Ανέλαβε για πρώτη φορά κυβερνητική ευθύνη ως υφυπουργός Οικονομικών από το Φεβρουάριο του 1951 μέχρι το Νοέμβριο του 1951, σε ηλικία 32 ετών. Την ίδια περίοδο, για ένα διάστημα, ανέλαβε ταυτόχρονα τα Υπουργεία Συγκοινωνιών και Δημοσίων Έργων. Ο Κ. Μητσοτάκης στα έδρανα της Βουλής.
Ο γάμος με την αγαπημένη του Μαρίκα
Ο Κώστας Μητσοτάκης παντρεύτηκε το 1953 τον μεγάλο έρωτα της ζωής του, την πολυαγαπημένη του Μαρίκα Γιαννούκου με την οποία έζησε αρμονικά μέχρι τον θάνατό της (6 Μαΐου 2012( και απέκτησε τέσσερα παιδιά (την Ντόρα, την Αλεξάνδρα, την Κατερίνα και τον Κυριάκο) που με τη σειρά τους του χάρισαν πολλά εγγόνια και δισέγγονα.
Είχε αποκαλύψει η ίδια στο βιβλίο της «Συνταγές με…ιστορία» για την γνωριμία τους:
«Τελείωσα το σχολείο και όταν άρχισαν οι διακοπές, πήρα μια μέρα μια φίλη μου και πήγαμε στη Βουλή, έτσι για να δούμε πώς ήταν. Στις πρώτες σειρές καθόταν ο Μητσοτάκης, ο οποίος μου τράβηξε αμέσως την προσοχή». Το βλέμμα της επίμονο και ο νεανικός ενθουσιασμός καταιγιστικός. Μαθαίνει τα πάντα για τον Κρητικό φέρελπι βουλευτή.
«Ο Κώστας τότε ήταν σχεδόν τριάντα ετών – και η αλήθεια είναι ότι, από την πρώτη στιγμή, τον έβαλα στο μάτι!». Μεσολαβούν δύο χρόνια για να χορέψουν τον πρώτο τους χορό. «Ένα βράδυ, έβαλα ένα ωραίο φουστάνι και πήγα στο χορό που είχε διοργανώσει ο Ερυθρός Σταυρός, προς τιμήν της Νταίζης Μαυράκη, η οποία είχε εκλεγεί τότε σταρ Ελλάς – σπουδαίο γεγονός για την εποχή! Να τος λοιπόν μπροστά μου ο Κώστας! Εγώ στεκόμουν πίσω από τον πάγκο με τα ποτά, καθώς, ως μέλος της Επιτροπής του χορού, είχα αναλάβει καθήκοντα να περιποιηθώ τους καλεσμένους. Πλησιάζει λοιπόν εκείνος, ψηλός, ωραίος και μου λέει: ‘‘Θέλω, παρακαλώ, ουίσκι με πάγο’’.‘‘Ένα ποτήρι;’’ ρωτάω εγώ.‘‘Όχι’’, απαντά εκείνος, ‘‘δύο ποτήρια! Ένα για μένα κι ένα για σας»...
Υποψήφιος αρχηγός
Στη μεγάλη κρίση ηγεσίας του Κόμματος των Φιλελευθέρων το 1958, σε ηλικία 40 ετών, έθεσε υποψηφιότητα για την αρχηγία της παρατάξεως και ψηφίστηκε από το 1/3 των βουλευτών του κόμματος (έλαβε 95 ψήφους). Στη συνέχεια, το 1960 πρωταγωνίστησε στην "Ομάδα των 10" (Κ. Μητσοτάκης, Γ, Μαύρος, Γ. Νόβας, Στ. Αλλαμανής, Ι. Τούμπας, Φ. Ζαΐμης, Π. Παπαληγούρας, Ι. Ζίγδης, Γ. Μπακατσέλος και Γ. Ράλλης) και στη συνέχεια, συμμετείχε στο νέο κεντρώο πολιτικό σχηματισμό με την ονομασία "Δημοκρατικό Κέντρο – Αγροτική Φιλελεύθερη Ένωση" που ιδρύθηκε στις 11/2/1961.
Σημαντική υπήρξε η συμβολή του στη προσπάθεια συνενώσεως των κεντρώων δυνάμεων και τη δημιουργία της Ενώσεως Κέντρου στις 19/9/1961, υπό την ηγεσία του Γεωργίου Παπανδρέου μετά το θάνατο του Γεωργίου Καρτάλη. Υπήρξε βασικό στέλεχος της Ενώσεως Κέντρου και πρωταγωνιστής του "Ανένδοτου Αγώνα". Διετέλεσε υπουργός Οικονομικών στις Κυβερνήσεις της Ενώσεως Κέντρου το Νοέμβριο 1963 και Φεβρουάριο 1964.
(Η κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου μετά τις εκλογές 16/2/1964)
H θύελλα της «Αποστασίας» και οι κυβερνήσεις 1965-67
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης βρέθηκε τον Ιούλιο του 1965 εν μέσω μια πολιτικής θύελλας, προσπαθώντας αρχικά να αποτρέψει τη παραίτηση του Γεωργίου Παπανδρέου μετά την σύγκρουσή του με τον Θρόνο. Στη συνέχεια και μετά την παραίτησή το τότε πρωθυπουργού συμμετείχε στη κυβέρνηση που σχηματίστηκε από τα στελέχη της Ενώσεως Κέντρου που διαφωνούσαν προς τη πολιτική της ρήξης. Μετά από δύο αποτυχημένες προσπάθειες (κυβερνήσεις Γεωργίου Αθανασιάδη-Νόβα και Ηλία Τσιριμώκου), σχηματίσθηκε η κυβέρνηση Στεφάνου Στεφανοπούλου που έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης το Σεπτέμβριο του 1965.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης διετέλεσε υπουργός Συντονισμού στις κυβερνήσεις Νόβα και Στεφανοπούλου.
Μετά τη πτώση της κυβέρνησης Στεφανοπούλου σχηματίστηκε υπερεσιακή κυβέρνηση υπό τον Ιωάννη Παρασκευόπουλο για τη διενέργεια εκλογών.
Ενόψει αυτών των εκλογών, ιδρύθηκε το κόμμα "Φιλελεύθερον Δημοκρατικόν Κέντρον" (ΦΙ.ΔΗ.Κ.), με πρόεδρο το Στέφανο Στεφανόπουλο και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη «αρχηγό» του εκλογικού αγώνα.
Η διαφωνία των δύο μεγάλων κομμάτων (Ένωση Κέντρου και ΕΡΕ) που στήριζαν τη κυβέρνηση Παρασκευοπούλου, οδήγησε στη πτώση της και άνοιξε το δρόμο για τη συνταγματική εκτροπή, μετά το σχηματισμό κυβέρνησης μειοψηφίας από το Παναγιώτη Κανελλόπουλο.
Η δικτατορία
To βράδυ του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών την 21η Απριλίου του 1967, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης συνελήφθη μεταξύ των πρώτων και μετεφέρθη με άλλους πολιτικούς ηγέτες στο Κέντρο Τεθωρακισμένων στο Γουδί. Από εκεί, οδηγήθηκε την επομένη στο Πικέρμι και στη συνέχεια ετέθη για έξι μήνες υπό κατ' οίκον περιορισμό.
Ο Μητσοτάκης ήταν ο πρώτος που πρότεινε σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, με δήλωσή του για το "δημοψήφισμα" της χούντας το 1968. Με αφορμή τη δήλωση αυτή καταδιώχθηκε από τη χούντα και αναγκάστηκε να διαφύγει στο εξωτερικό.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης συνεργάστηκε στο εξωτερικό με όλες τις αντιστασιακές δυνάμεις και ιδιαίτερα με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στο Παρίσι. Με την άρση του Στρατιωτικού Νόμου, τον Οκτώβριο του 1973, επέστρεψε στην Ελλάδα όπου φυλακίστηκε ξανά, από το καθεστώς Ιωαννίδη στις φυλακές Χανίων τον Ιούλιο του 1974. Η αποκατάσταση της Δημοκρατίας και η επιστροφή του Καραμανλή στην Ελλάδα τον βρήκαν ξανά στη φυλακή.
(Ο Κ. Μητσοτάκης αυτοεξόριστος στο Παρίσι)
Η μεταπολίτευση και το Κόμμα Νεοφιλελευθέρων
Στις εκλογές του 1974 έθεσε υποψηφιότητα ως ανεξάρτητος υποψήφιος βουλευτής στον νομό Χανίων και παρά το μεγάλο αριθμό ψήφων που έλαβε, δεν εξελέγη λόγω του εκλογικού συστήματος.
Στις 6 Σεπτεμβρίου 1977 προχώρησε στην ίδρυση του Κόμματος Νεοφιλελευθέρων. Το οποίο συμμετείχε στις πρόωρες εκλογές που διεξήχθησαν το Νοέμβριο του 1977 κερδίζοντας δύο βουλευτικές έδρες, με τον ίδιο και μια άλλη μεγάλη προσωπικότητα, τον αείμνηστο Παύλο Βαρδινογιάννη.
H ένταξη στη ΝΔ και η θέση ευθύνης
Τον Μάιο του 1978 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εξήγγειλε την πολιτική της διεύρυνσης του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας προς το Κέντρο.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης προσχώρησε στη Νέα Δημοκρατία και ανέλαβε το υπουργείο Συντονισμού στην κρίσιμη τριετία πριν από την ένταξη της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα.
(Ο Κ. Μητσοτάκης στην ορκωμοσία του ως υπουργός Συντονισμού, 10/5/1978)
Στην κυβέρνηση Γεωργίου Ράλλη, που σχηματίστηκε τον Μάιο του 1980, ανέλαβε το υπουργείο Εξωτερικών έως τις εκλογές του 1981.
Μετά την εκλογή του ΠΑΣΟΚ, από τον Οκτώβριο του 1981 μέχρι τον Αύγουστο του 1984 διετέλεσε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας.
Η παραίτηση Αβέρωφ και η εκλογή του στην ηγεσία της ΝΔ
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης στις 31 Αυγούστου 1984 ανακοινώνει την
υποψηφιότητά του για την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας, μετά τη δήλωση
παραίτησης του Ευάγγελου Αβέρωφ στις 29 Αυγούστου 1984.Την 1η Σεπτεμβρίου 1984 εξελέγη από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Δημοκρατίας πρόεδρος του κόμματος με μεγάλη πλειοψηφία. Συγκεκριμένα, έλαβε 70 ψήφους υπέρ, έναντι 41 ψήφων που έλαβε ο έτερος διεκδικητής της ηγεσίας, Κωστής Στεφανόπουλος.
Παράλληλα, με την οργανωτική ανασυγκρότηση του κόμματος, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης προχωρά στη διαμόρφωση μιας νέας ιδεολογικό-πολιτικής πλατφόρμας η οποία, εμπνέεται από τις αρχές του φιλελευθερισμού.
H ήττα στις εκλογές και η επανεκλογή στην ηγεσία της ΝΔ
Υπό την ηγεσία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, η Νέα Δημοκρατία συμμετείχε στις εθνικές εκλογές της 2ας Ιουνίου 1985 συγκεντρώνοντας ποσοστό 40,84% έναντι 45,85% του ΠΑ.ΣΟ.Κ, με αρχηγό τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Μετά τις εκλογές και την αμφισβήτησή του από τον Κωστή Στεφανόπουλο, ο Μητσοτάκης παραιτήθηκε και ζήτησε και πέτυχε την επανεκλογή του από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Δημοκρατίας την 29η Αυγούστου 1985.
(Ο Κ. Μητσοτάκης σε προεκλογική ομιλία στην Κύμη Ευβοίας)
Η κυβέρνηση Τζαννετάκη, η οικουμενική και η αυτοδυναμία
Στις εκλογές του Ιουνίου του 1989 η Νέα Δημοκρατία υπό την ηγεσία του
εξελέγη πρώτο κόμμα με ποσοστό 44,2%, χωρίς όμως να επιτύχει
αυτοδυναμία λόγω της αλλαγής του εκλογικού νόμου. Στη συνέχεια, ο
Κωνσταντίνος Μητσοτάκης διαπραγματεύτηκε με την ηγεσία του Συνασπισμού
της Αριστεράς και της Προόδου τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας.
Συνάντηση Κ. Μητσοτάκη με το Γ.Γ. του ΚΚΕ Χ. Φλωράκη στο πλαίσιο των
συζητήσεων για το σχηματισμό Οικουμενικής Κυβέρνησης, 1989Οι διαπραγματεύσεις τελικά, είχαν θετική έκβαση και στις 25 Ιουνίου 1989 επήλθε συμφωνία.
Στις 2 Ιουλίου 1989 σχηματίζεται κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον βουλευτή Α' Αθηνών της Νέας Δημοκρατίας Τζαννή Τζαννετάκη, και στην οποία για πρώτη φορά στη μεταπολεμική πολιτική ιστορία της Ελλάδας συμμετείχαν ως υπουργοί και στελέχη από το χώρο της Αριστεράς.
Την 26η Σεπτεμβρίου 1989 δολοφονήθηκε από την τρομοκρατική οργάνωση "17Νοέμβρη" ο γαμπρός και στενός συνεργάτης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, Παύλος Μπακογιάννης ο οποίος, είχε διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στον ιστορικό συμβιβασμό με την Αριστερά.
Iστορική έμεινε η ομιλία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη κατά την συνεδρίαση της 26ης Σεπτεμβρίου 1989 στη Βουλή κατά την οποία ζήτησε «το αίμα του Παύλου Μπακογιάννη να είναι το τελευταίο αίμα αθώου που χύνεται στην χώρα».
Μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου του 1989, στις οποίες η Νέα Δημοκρατία αύξησε το ποσοστό της σε 46,2% χωρίς να πετύχει και πάλι αυτοδύναμη πλειοψηφία, σχηματίστηκε Οικουμενική Κυβέρνηση με τη συμμετοχή των τριών κομμάτων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου), υπό τον καθηγητή Ξενοφώντα Ζολώτα.
Μετά από τρεις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, στις εκλογές της 8ης Απριλίου του 1990, η Νέα Δημοκρατία με ποσοστό 46,88% σχηματίζει αυτοδύναμη κυβέρνηση και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ορκίζεται Πρωθυπουργός την 11η Απριλίου του 1990.
(Ορκωμοσία της κυβέρνησης Κ. Μητσοτάκη, 11/4/1990)
Κατά την τριετία 1990-1993 της κυβέρνησης Μητσοτάκη, παρά την οριακή της πλειοψηφία επετεύχθησαν σημαντικές διαρθρωτικές αλλαγές που συνέβαλλαν καθοριστικά στην εξυγίανση και την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας.
Οι αποφάσεις που έλαβε όμως για περιορισμό των δαπανών στον δημόσιο τομέα και ιδιωτικοποιήσεις, σε συνδυασμό με την αναταραχή στην Παιδεία (ειδικά μετά την δολοφονία Τεμπονέρα) και την εσωκυβερνητική κρίση για το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων προκάλεσαν πολιτική ένταση και φορτισμένο κλίμα στην χώρα
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ανετράπη τον Σεπτέμβριο του 1993 ύστερα από πρωτοβουλία του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος επικαλέστηκε τους "κινδύνους από την πιθανολογούμενη συμφωνία για την ονομασία της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (ΠΓΔΜ) και την ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ". Μετά την απώλεια της δεδηλωμένης των 151 βουλευτών, που επήλθε με την αποχώρηση από την ΚΟ της ΝΔ του βουλευτή Κιλκίς, Γιώργου Συμπιλίδη, στις 9 Σεπτεμβρίου 1993, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης επισκέφτηκε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Καραμανλή, στον οποίο εισηγήθηκε τη διάλυση της Βουλής , πράγμα που ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αποδέχτηκε, ώστε να προκηρυχθούν εκλογές για την 10η Οκτωβρίου 1993.
H ήττα της ΝΔ και η παραίτηση
Μετά την ήττα της Νέας Δημοκρατίας από το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές της 10ης
Οκτωβρίου 1993, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης παρέμεινε στην ηγεσία της
Νέας Δημοκρατίας έως τις 14 Οκτωβρίου του 1993 όπου παραιτήθηκε,
ανοίγοντας τον δρόμο για την διαδοχή του.Η παραίτηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, άνοιξε το δρόμο για την εσωκομματική διαδικασία ανάδειξης νέου αρχηγού στο κόμμα κατά την οποία πρόεδρος εξελέγη ο Μιλτιάδης Έβερτ. Στη συνέχεια, μετά από πρόταση του Κώστα Πυλαρινού ο Μιλτιάδης Έβερτ ζήτησε από τους εκλέκτορες την ανακήρυξη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ως επιτίμου προέδρου του κόμματος, τίτλο τον οποίο έφερε έως τον θάνατό του .
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης την περίοδο από το 1994 έως το 2004, παρέμεινε ενεργός στη Βουλή όπως έκανε σε όλο του τον κοινοβουλευτικό βίο, στηρίζοντας εκσυγχρονιστικές πολιτικές καθώς και το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, συνεχίζοντας την προσφορά του στην πολιτική ζωή της χώρας.
Η αποχώρηση από το ελληνικό κοινοβούλιο και το συνεχές παρόν στην πολιτική ζωή
Το 2004, έπειτα από 60 χρόνια συνεχούς κοινοβουλευτικής παρουσίας, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αποχωρεί από το ελληνικό κοινοβούλιο, παραμένοντας όμως ενεργός στη πολιτική ζωή του τόπου.
Μία από τις τελευταίες του παρεμβάσεις υπήρξε η ομιλία του κατά την παρουσίαση του βιβλίου του Ι. Παλαιοκρασσά με τίτλο «Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, 1990-1993: Μπροστά από την εποχή της», στις 25/2/2013.
(Ομιλία Κ. Μητσοτάκη κατά την παρουσίαση του βιβλίου του Ι. Παλαιοκρασσά με τίτλο «Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, 1990-1993: Μπροστά από την εποχή της», 25/2/2013)
Μέχρι το τέλος της ζωής του παρέμεινε σε πλήρη πνευματική διαύγεια και ενημερωνόταν συνεχώς για τις πολιτικές εξελίξεις, ενώ ευτύχησε να δει τον γιο του Κυριάκο αρχηγό της Νέας Δημοκρατία.
Η ζωή του, με όλες τις διακυμάνσεις, αντανακλούσε όλες τις μεγάλες εξελίξεις στην Ελλάδα επί έναν αιώνα σχεδόν, ενώ παρά τις μεγάλης ιδεολογικής φόρτισης ιστορικές στιγμές στις οποίες πρωταγωνίστησε, κατάφερε να κερδίσει τον σεβασμό φίλων και αντιπάλων.
Ίδρυμα Κωνσταντίνος Μητσοτάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου