ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ


Γράφει η Ιωάννα Μπεκίρη, Μαθηματικός,  μέλος της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ Αχαΐας

Τον τελευταίο καιρό βρισκόμαστε όλοι μπροστά σε έναν κυκεώνα αποκαλύψεων και καταγγελιών που αφορούν κατά βάση του χώρου του θεάτρου. Όλοι μας παρακολουθούμε συγκλονισμένοι καταγγελίες που αφορούν αντιεπαγγελματικές συμπεριφορές, περιστατικά με λεκτική βία, σεξουαλικές παρενοχλήσεις, βιασμούς με αποκορύφωμα την ανεκδιήγητη υπόθεση Λιγνάδη, το μεγάλο αυτό έγκλημα που αφορά βιασμούς ανηλίκων και πιθανότατα κύκλωμα παιδεραστίας. Βρισκόμαστε όμως μπροστά και σε μια μεγάλη προσπάθεια συγκάλυψης, από πλευράς της κυβέρνησης, όλων αυτών των εγκληματικών και απεχθών πράξεων.

 Χάρη στη μεγάλη ψυχική δύναμη και γενναιότητα όλων αυτών των ανθρώπων που βγήκαν μπροστά και μίλησαν και στους οποίους όλοι μας οφείλουμε ένα τεράστιο ευχαριστώ, ήρθαν στο φως οι τραυματικές ιστορίες τους και επιτέλους οι θύτες τους θα έρθουν αντιμέτωποι με τις συνέπειες των πράξεων τους. Εν έτει 2021 είναι πλέον επιτακτική η ανάγκη να υπάρξει αλλαγή νοοτροπίας, τόσο από πλευράς κοινωνίας έτσι ώστε να εξαλειφθούν κάθε φόβος και ταμπού, τόσο και από πλευράς πολιτείας ώστε να διαμορφωθεί το κατάλληλο θεσμικό πλάισιο, το οποίο θα ενθαρρύνει και θα προστατεύει τους ανθρώπους που υπέστησαν όλες αυτές τις εγκληματικές πράξεις.
Στον αντίποδα όλων αυτών έχουμε τη βαθιά προβληματική στάση της ηγεσίας του υπουργείου Πολιτισμού αλλά και όλης της κυβέρνησης απέναντι στην υπόθεση Λιγνάδη, που από την πρώτη κιόλας στιγμή ακολούθησαν γραμμή «κουκουλώματος».Τα ερωτήματα που δημιουργούνται για  την αντιμετώπιση αυτού του ζητήματος είναι πολλά. Ερωτήματα όμως που μένουν αναπάντητα και προφανείς ευθύνες που δεν αναλήφθηκαν ποτέ. Ποιος είναι ο λόγος, που ενώ από τις 6 Φεβρουαρίου υπήρχε η επώνυμη καταγγελία απο τον κύριο Νίκο Σ. για τον κ. Λιγνάδη καθώς και η κατακραυγή σπουδαστών και ανθρώπων της τέχνης σε βάρος του ιδίου ατόμου, η υπουργός Πολιτισμού παρέμενε αμέτοχη και δεν κίνησε τις διαδικασίες ερεύνησης αυτής της υπόθεσης όπως όφειλε, όταν μάλιστα οι καταγγελίες αυτές αφορούν ένα ατόμο το οποίο κατέχει την πολύ σημαντική θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου;  Για ποιο λόγο του παρείχαν πλήρη κάλυψη επί δύο εβδομάδες, διάστημα αρκετό για να εξαφανιστούν ενοχοποιητικά στοιχεία που θα επιβάρυναν και άλλο τις ήδη υπάρχουσες καταγγελίες; Μήπως ο λόγος είναι ότι το συγκεκριμένο άτομο υπήρξε, όπως φαίνεται, επιλογή της υπουργού και του Πρωθυπουργού πριν τις εκλογές και προς αυτό τον σκοπό ακυρώθηκε η δημόσια προκύρηξη διαγωνισμού και έγινε απευθείας διορισμός; Φυσικά, μόλις έγινε γνωστό ότι υπάρχει μηνυτήρια αναφορά  για αδίκημα που δεν έχει παραγραφεί ακόμα, η στάση του υπουργείου άλλαξε.
Η κυρία Υπουργός σε μια συνέντευξη, χωρίς ίχνος μεταμέλειας και ενσυναίσθησης, περιορίστηκε στο να πει ότι «είναι επικίνδυνος», πως «εξαπατήθηκε» και πως «ο κ.Λιγνάδης μας έπεισε», δηλώσεις τις οποίες μετά από λίγο η κυβερνητική εκπρόσωπος χαρακτήρισε ως «ατυχή επικοινωνιακό χειρισμό». Επιπλέον, σε ποιον αναφερόταν η κυρία Μενδώνη όταν έλεγε «μας έπεισε»; Από πότε μια κυβέρνηση ασκεί το ρόλο της  Δικαιοσύνης;
Η ευθύνη που βαραίνει την κυβέρνηση είναι τεράστια και παρά την προσπάθεια συγκάλυψης αλλά και αποσιώπησης του γεγονότος (ειδικά τις τελευταίες ημέρες), στο σύνολο της η κοινωνία δε ξεχνά. Δε ξεχνά γιατί έχουμε να κάνουμε με άκρως κακοποιητικές πράξεις σε βάρος παιδιών. Δε ξεχνά, γιατί για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα που αφορά τις ζωές και τις ψυχές τόσων παιδιών, κανείς δεν ανέλαβε την πολιτική ευθύνη, ούτε μία παραίτηση δεν έγινε, ούτε μία συγγνώμη δεν ακούστηκε.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου