ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ : ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΛΕΞ. ΒΡΗΣ
1.Γενέθλια…
Γεννήθηκε στην Πάτρα 15 Νοεμβρίου 0000 και ανήκει στην πρώτη μεταπολεμική γενιά. Νοιώθει απέραντη αγάπη για την πόλη του, από μικρός ήταν – Πατρινολάτρης γι’ αυτό σε ολόκληρη την δημοσιογραφική καριέρα μου αγωνίστηκε για το καλό και την πρόοδό της. Στο Ζώδιο είναι Σκορπιός, αλλά με αισθήματα… Παρθένου!
2.Χρονολογίες σταθμοί διαδρομής …
Πολλοί σίγουρα είναι οι σταθμοί στην Δημοσιογραφική διαδρομή μου, που ήδη έχει συμπληρώσει μισόν αιώνα αδιάκοπης προσπάθειας για να εξυπηρετήσω με πάθος το υπέροχο αυτό λειτούργημα που σήμερα έχει γίνει καθαρά επάγγελμα.
Ναι, ήταν αλλιώτικη η δημοσιογραφία τότε...
Δεν υπήρχε τηλεόραση, ο τύπος δεν είχε περάσει στα χέρια εφοπλιστών και χιλιάδες άνθρωποι έτρεχαν να αγοράσουν εφημερίδες για να ενημερωθούν, όχι μόνο για τα νέα στον κόσμο, αλλά και για τους καημούς της δικής μας πόλης, αλλά και της κάθε φτωχογειτονιάς.
Θυμάμαι λοιπόν, ότι το πρώτο μου ρεπορτάζ είχε τίτλο «Άη-Γιάννης Πράτσικας ή λασπογειτονιά», ενώ το δεύτερο αφορούσε την παραγκούπολη της Αγίας Αικατερίνης (Γύφτικα).
Μία βαθειά φιλία όμως με συνέδεε και με τον αξέχαστο και γλυκύτατο ιδιοκτήτη και διευθυντή του “Εθνικού Κήρυκα” τον αξέχαστο Αλέκο Βρη, πραγματικό άρχοντα της δημοσιογραφίας, γι’ αυτό από εκεί άρχισα τα πρώτα δημοσιογραφικά μου βήματα, με μία στήλη νεολαίας με τίτλο «Μουσική Γωνιά».
Το 1969, ένοιωσα απέραντη ευτυχία όταν έγινα τακτικό μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Πελοποννήσου – Ηπείρου – Νήσων (ΕΣΗΕΠΗΝ). Σιγά-σιγά άρχισε να αναγνωρίζεται η δουλειά μου, προσπάθησα να έχω ειδήσεις αποκλειστικές ενώ κάποια ανθρώπινα και συγκινητικά ρεπορτάζ μου, έστελνα και στο γνωστό και μεγάλο περιοδικό “ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ” του Χρ. Λαμπράκη.
Στη συνέχεια έγινα ανταποκριτής στην τότε ΥΕΝΕΔ (και μετέπειτα ΕΡΤ-2), ενώ συνεργάσθηκα και με την ΕΡΑ Πάτρας, έχοντας την επιμέλεια της καθημερινής πρωϊνής εκπομπής «Με τον πρωϊνό καφέ».
Με το Καρναβάλι είχα μια ιδιαίτερη – ερωτική σχέση, αφού από το 1964 ήμουν παρών στην πρώτη ραδιοφωνική μετάδοση της μεγάλης παρέλασης στο τότε Ε.Ι.Ρ., από τον γνωστό ηθοποιό Αρτέμη Μάτσα, ενώ αργότερα είχα αναλάβει για την “HMEPA” όλα τα καρναβαλικά ρεπορτάζ, αλλά και την περιγραφή των παρελάσεων.
Χώρια που το 1968 υπήρξα ο ...«νονός» του Μπέϊμπυ Ράλλυ, που αρχικά ονομαζόταν «Παιδικόν Ποδηλατικόν Ράλλυ», ενώ μετείχα και στην πρώτη κριτική επιτροπή. Το 1977 εξάλλου, συνεργάσθηκα με τον αξέχαστο φίλο και συνάδελφο Θανάση Γκόβα στην έκδοση του περιοδικού “ΠΑΤΡΙΝΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ”, που αργότερα μετονομάσθηκε σε “ΠΑΤΡΑ-ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ”.
3.Πόσο εύκολη ή δύσκολη ήταν η διαχείριση κομβικών αλλαγών …
Στην μετάβαση από την ενεργό δημοσιογραφία στην συνταξιοδότηση δεν αντιμετώπισα δυσκολίες, παρά μόνον κάποιες ψυχολογικές. Το μελάνι εξακολουθούσε να κυλάει στις φλέβες μου και όπως έλεγε ένας μεγάλος Αμερικανός ιστορικός και δημοσιογράφος (ο Στάνλεϋ Κάρνοου) «το να είσαι δημοσιογράφος είναι σαν να είσαι μια ζωή έφηβος», υπονοώντας ότι η δημοσιογραφία είναι κάτι τόσο συναρπαστικό, που δεν σε αφήνει να μεγαλώσεις και επειδή κάθε μέρα έχεις την ευκαιρία να αντιληφθείς ...πόσα λίγα ξέρεις.
Έτσι λοιπόν άρχισα να συνεργάζομαι με άλλες πατρινές εφημερίδες (π.χ. με τον “ΕΘΝΙΚΟ ΚΗΡΥΚΑ” και τον “ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΚΗΡΥΚΑ”), να εκδίδω περιοδικά για τον Τουρισμό και το Καρναβάλι, ενώ το 2014 εξέδωσα το πρώτο βιβλίο μου “Το Άγνωστο Καρναβάλι της Πάτρας” υπό την αιγίδα της Ένωσης Συντακτών (ΕΣΗΕΠΗΝ). Ακολούθησαν οι “Πατρινοί Δημιουργοί της Τέχνης”, ενώ είχα την επιμέλεια του βιβλίου του Σοφοκλή Κολαΐτη πρώην Προέδρου Εμπορικού Συλλόγου, με θέμα την Βιομηχανική εξέλιξη της Πάτρας.
4.Που και γιατί «χάθηκε» τώρα…
Λόγω ηλικίας και βεβαίως λόγω της πανδημίας, έχω σταματήσει κάθε δραστηριότητα, όμως δεν με αφήνουν αδιάφορο τα καθημερινά γεγονότα και οι ειδήσεις, γι’ αυτό και η «μικρότερη» καθημερινή αγορά μου, είναι η αγορά δύο εφημερίδων.
5.Συγκρίνοντας το σήμερα με το τότε…
Σίγουρα δεν υπάρχει σύγκριση, αφού η Πάτρα που γεννήθηκα και μεγάλωσα, δεν έχει καμία σχέση με την σημερινή, που μοιάζει με «μαραμένο λουλούδι», όπως είχε πει κάποτε και ο Κώστας Χαρδαβέλας. Οι Πατρινοί έγιναν όλοι άγνωστοι, χάθηκαν τα νεανικά μας στέκια τα σημεία αναφοράς μας, η κατάφωτη Αγίου Νικολάου, τα χειμερινά και θερινά σινεμά, οι βαθιές ανθρώπινες σχέσεις.
6.Μια μεγάλη εμπειρία …
Ποια άλλη από την πολύχρονη εμπειρία μου στην εφημερίδα ”ΗΜΕΡΑ” με τόσους αγαπημένους συναδέλφους.
7.Η πιο ευχάριστη και νοσταλγική ανάμνηση…
Όταν είδα για πρώτη φορά τυπωμένο το όνομά μου στην εφημερίδα, αλλά πώς να ξεχάσω την ημέρα του γάμου μου με την σύζυγό μου Αρετή, αλλά και τα ...δάκρυα χαράς στην γέννηση των δύο παιδιών μου Ανδρέα (που είναι σήμερα εκπαιδευτικός) και Ευγενίας που είναι κλινική ψυχολόγος και ζει στο Λονδίνο.
8.Η πιο δύσκολη και δυσάρεστη στιγμή …
ήταν και η πιο επικίνδυνη στιγμή στη ζωή μου.
Ήταν το βράδυ της 6ης Αυγούστου 1979, όταν ξαφνικά σε ώρα εργασίας κατέρρευσε ο επάνω όροφος του παλαιού κτιρίου που στεγαζόταν η εφημερίδα “HMEPA”. Στην κυριολεξία μας έσωσε το πατάρι που βρισκόταν πάνω από τα κεφάλια μας.
9.Αν γινόταν ξεκίνημα πάλι από την αρχή…
και πάλι θα γινόμουνα Δημοσιογράφος. Όχι σαν ...επάγγελμα που είναι σήμερα, αλλά σαν λειτούργημα, όπως ήταν τότε... Είναι ένα δύσκολο, μα τόσο μαγικό ταξίδι με καθημερινούς αγώνες, πολλές προσπάθειες, ξενύχτια∙ όμως στο τέλος μου έμενε ικανοποίηση. Έκανα αμέτρητα ρεπορτάζ, που έκαναν καλό στην πόλη μου, βοήθησα ανθρώπους, συνάντησα προσωπικότητες, έγινα φίλος με σημαίνοντα πρόσωπα, συγκινήθηκα.
Γιατί πώς να μην συγκινηθεί κανείς παίρνοντας συνέντευξη από την «τραγουδίστρια της νίκης» Σοφία Βέμπο, πώς να μην ανατριχιάσεις όταν μιλάς με την κόρη του Ιωάννη Μεταξά (είχε έλθει από την Κεφαλονιά στον “Αστέρα”). Πώς να μην συγκινηθώ όταν συνάντησα τον αξέχαστο Πατρινό τροβαδούρο Τώνη Μαρούδα (ίνδαλμα των Παιδικών μου χρόνων), πώς να μην θαυμάσω την λάμψη της Αλίκης Βουγιουκλάκη στα παρασκήνια του θερινού θεάτρου “Λυρικόν” ή τον αξέχαστο δανδελένιο κωμικό μας Ντίνο Ηλιόπουλο, αλλά και άλλων. Πώς να ξεχάσω τα άπειρα ξενύχτια στις συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου και τους Δημάρχους της Πάτρας από τον Ν. Βέτσο, τον Άννινο, τον Γκολφινόπουλο, τον Τσιρώνη και πάλι Άννινο κ.ά.
Κάνοντας λοιπόν, ένα ταξίδι στο παρελθόν με τους τόσους και τόσους δημοσιογραφικούς αγώνες και τόσα όνειρα αναλογίζομαι πόσα πολλά απεκόμισα από μια μαγική και δύσκολη πορεία που ξεκίνησε με ένα στυλό, ένα χειρόγραφο και ένα παλιό μαγνητόφωνο και κατέληξε στην οθόνη του υπολογιστή, χωρίς να γνωρίζω την νέα τεχνολογία.
10. Ποια η σχέση με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης…
Βεβαίως καμιά, αφού ακόμη χειρίζομαι το στυλό και τα χειρόγραφά μου.
11.Αγαπημένο «μοτο» …
Ένας στίχος του Ελύτη «Δεύτερη ζωή δεν έχει», αλλά και το τραγούδι της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου «Δυο πόρτες έχει η ζωή».
12.Μια άποψη για την Πάτρα και την Αχαϊα…
Θλίψη και μελαγχολία με διακατέχει για την πόλη μου, που κάποτε υπήρξε Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, Ολυμπιακή Πόλη και «Πύλη της χώρας προς την Δύση». Σήμερα στο μεγάλο λιμάνι της Μεσογείου, βλέπουμε μόνο . . . βάρκες (τα σκήπτρα πήρε η Ηγουμενίτσα() το τραίνο – ξέμεινε στο Κιάτο, η οδός Πατρών – Πύργου ούτε καν έχει αρχίσει, η Νομική Σχολή καταργήθηκε πριν ακόμη λειτουργήσει (παγκόσμια πρωτοτυπία), το Αεροδρόμιο μετακόμισε στο Άκτιο, ενώ η πόλη δεν διαθέτει ούτε ένα θερινό θέατρο, τα σινεμά έκλεισαν, το πράσινο είναι ανύπαρκτο, η Πλαζ είναι της πλάκας, οι βιομηχανίες έκλεισαν και η ανάπτυξη έχει περιορισθεί στα αμέτρητα καφέ!
13.Μια συμβουλή…
Την λέει και το τραγούδι «Είναι όμορφη η ζωή να το θυμάσαι».
14.Μια ευχή…
Να απαλλαγούμε σύντομα από κάθε πανδημία και σίγουρα να έχουν δουλειά οι άνεργοι νέοι μας.
15.Και μια αξιοσημείωτη προσωπική είδηση …
Ποια άλλη... Με τόσες αναμνήσεις και τόσο πλούσιο αρχειακό υλικό που διαθέτω, σκέφτομαι να εκδώσω ένα ακόμη βιβλίο ...νοσταλγικό για την Πάτρα που χάθηκε, τις δικές μου αναμνήσεις και ξεθωριασμένες εικόνες.
Θα είναι και ένα νοσταλγικό, δημοσιογραφικό ταξίδι από το 1964, όταν έκανα τα πρώτα μου βήματα μέχρι σήμερα.
Ένα ταξίδι γεμάτο λέξεις... Οι λέξεις γέννησαν κι άλλες λέξεις και αυτές με τη σειρά τους συναισθήματα. Και από τότε κέρδισα ανθρώπους, φίλους και γιατί όχι, αναγνώστες που τους σεβάστηκα και με σεβάσθηκαν.
Τα σκέφτομαι όλα αυτά και δακρύζω… Όμως έτσι ακριβώς είναι η ζωή.
(*) Oι παρουσιάσεις αυτές, αν και σύντομες, γεμάτες όμως αναμνήσεις και εικόνες, τόσο κοντινές αλλά και τόσο μακρινές, έχουν σκοπό να αποτελέσουν αφορμή υπενθύμισης στους παλαιότερους και γνωριμίας στους νεώτερους, για εμβληματικά πρόσωπα τα οποία, στο πρόσφατο παρελθόν, διαδραμάτισαν για μεγάλο διάστημα, σημαντικό ρόλο στα δρώμενα της Πάτρας , όμως, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, για διαφορετικούς λόγους, άλλαξαν τρόπο ζωής… ή έχουν πλέον αποτραβηχτεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου